Stefan Czarnecki (oficer)
Stefan Jan Wiktor Marian Feliks Czarnecki (ur. 21 października 1893 w Dobrzycy, zm. 1945 w Workucie) – hrabia h. Prus III, żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, oficer kawalerii Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Dobrzycy, w rodzinie Józefa i Stanisławy z Lipskich. Absolwent szkoły średniej w Ostrowie Wielkopolskim[1]. W 1914 powołany do armii niemieckiej. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. Zdemobilizowany w stopniu porucznika. W grudniu 1918 organizował i kierował Wydziałem Personalnym Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich. W marcu 1919 awansował na rotmistrza. Od listopada 1919 pracował w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”, a od 15 czerwca 1920 w szwadronie zapasowym 16 pułku ułanów. W lipcu 1920 objął stanowisko zastępcy dowódcy 16 pułku ułanów. Na polu wałki wyróżnił się osobistą odwagą, zwłaszcza 17 i 20 sierpnia 1920 szarżując dyonem na przeważające siły nieprzyjaciela (m. Dasze), biorąc jeńców i 10 dział. Za czyny te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[3]. Po wojnie zdemobilizowany. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 173. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[4][5]. Posiadał przydział w rezerwie do 16 puł w Bydgoszczy[6][7][8]. W 1939 pozostawał w dyspozycji Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII[2].
W 1939 dzięki ostrzeżeniu ziemianina niemieckiego von Stengla, wówczas pułkownika Wehrmachtu, uniknął aresztowania – jego nazwisko znajdowało się bowiem na gestapowskiej liście skazanych na śmierć. Wyjechał do Warszawy, gdzie podczas wojny pracował jako urzędnik Państwowego Banku Rolnego, a następnie administrator majątku Gustawa Bławdziewicza w Nowym Mieście nad Pilicą. W nocy z 19 na 20 stycznia 1945 został zatrzymany przez NKWD razem z Gustawem Bławdziewiczem i p. Naczasem - zarządcą jego majątku w Nowym Mieście. Z relacji tego ostatniego, który pod koniec 1945 wrócił do Polski wynika, że wszyscy trzej zostali wywiezieni do kopalni w Workucie, gdzie w przeciągu trzech miesięcy z głodu zmarł Stefan Czarnecki, a Gustaw Bławdziewicz śmiertelnie zachorował na czerwonkę[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3343[2]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 28.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 29.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 798.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 697.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 619.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 632.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 571.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 597.
- ↑ 19 stycznia 1945 r. aresztowanie Stefana Czarneckiego przez NKWD. Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy. Zespół Pałacowo-Parkowy. [dostęp 2020-07-11].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.