Szkoła Warszawska – polskie ugrupowanie artystyczne zrzeszające malarzy, działające w latach 1929–1939[1].

Szkoła Warszawska
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Data założenia

1929

Zakończenie działalności

1939

Rodzaj stowarzyszenia

artystyczne

Status

historyczne

Zasięg

Rzeczpospolita Polska

Prezes

Włodzimierz Bartoszewicz

brak współrzędnych

Historia i profil

edytuj

Grupa powstała w Warszawie z inicjatywy studentów Szkoły Sztuk Pięknych (od 1932 ASP), drugiego pokolenia uczniów malarza[a], wykładowcy i animatora życia artystycznego – Tadeusza Pruszkowskiego. Jednym z jej głównych założeń było pragnienie tworzenia malarstwa opartego na solidnym i rzetelnym warsztacie. Prezesem ugrupowania został Włodzimierz Bartoszewicz.

Malowali pod wpływem francuskich postimpresjonistów. Ich twórczość wykazywała tendencje do dekoracyjności – preferowali jaśniejsze odcienie. Zajmowali się głównie tematyką rodzajową – nierzadko związaną z otaczającą rzeczywistością, pejzażową i martwą naturą. W 1930 odbyła się pierwsza wystawa grupy. Później wielu członków Szkoły wystawiało swoje prace w „Salonach Plastyków BZAP”, organizowanych w salach Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie[2].

W 1934 ugrupowanie, nie zaprzestając działalności pod własnym szyldem, przyłączyło się do ww. Bloku Zawodowych Artystów Plastyków.

Członkowie

edytuj

Eugeniusz Arct, Włodzimierz Bartoszewicz, Leokadia Bielska-Tworkowska, Michał Bylina, Władysław Koch, Antoni Łyżwański, Wacław Palessa, Jadwiga Przeradzka, Aleksander Rak, Teresa Roszkowska, Wacław Ujejski, Efraim i Menasze Seidenbeutelowie.

  1. Grupa studentów SSP należąca do pierwszego pokolenie uczniów Tadeusza Pruszkowskiego zrzeszyła się w Bractwie św. Łukasza.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj