Tadeusz Bogdanowicz
Tadeusz Bogdanowicz (ur. 5 czerwca 1891 w Ryszkowej Woli, zm. ok. 1952 w Warszawie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, dowódca 2 Grupy Artylerii Przeciwlotniczej, dowódca warszawskiego ośrodka biernej obrony przeciwlotniczej w czasie wojny obronnej 1939 roku, powstaniec warszawski.
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
ok. 1952 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku, komendant PKU, dowódca ośrodka OPL |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w Ryszkowej Woli w powiecie jarosławskim, w rodzinie Mariana. Służył w c.k. artylerii, w której szeregach w 1914 roku uzyskał awans do stopnia podporucznika, a dwa lata później – do stopnia porucznika[1]. Następnie instruktor przy 1. pułku artylerii Polskiego Korpusu Posiłkowego[2]. Reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 został przydzielony do odrodzonego Wojska Polskiego[3]. Awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4].
W latach 1918–1934 dowodził różnymi oddziałami artylerii. W latach 1922–1924 był zastępcą dowódcy 7 pac[5][6], a następnie zastępcą dowódcy 14 pal[7]. W latach 1929–1931[8][9] dowodził 2 dak w Dubnie[10]. Był organizatorem i pierwszym dowódcą 1 pam w Stryju (1931–1935)[11]. Awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[12].
W styczniu 1934 uległ wypadkowi podczas obozu narciarskiego w Zakopanem. Później piastował stanowisko komendanta PKU w Inowrocławiu. W latach 1937–1938 był dowódcą OPL Rejonu Przemysłowego Radom, a od 16 maja 1938 roku do 26 sierpnia 1939 dowódcą OPL Ośrodka Warszawa[13]. 26 sierpnia 1939 został mianowany dowódcą 2 Grupy Artylerii Przeciwlotniczej[14]. Awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938[15].
Po mobilizacji w 1939 został mianowany dowódcą warszawskiego ośrodka biernej OPL[16].
W czasie okupacji przebywał w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego walczył na Sadybie.
Po wojnie, od 3 września 1945, w ludowym Wojsku Polskim. Był m.in. szefem referatu zamówień Departamentu Uzbrojenia MON, szefem uzbrojenia DOW nr I Warszawa oraz kierownikiem sekcji uzbrojenia Inspektoratu Artylerii DOW nr I Warszawa. Zwolniony ze służby rozkazem MON z 4 czerwca 1947.
Zmarł w Warszawie ok. 1952.
Przypisy edytuj
- ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918, Wien 1918, s. 1044, 1202.
- ↑ Z. Moszumański, 1 Pułk Artylerii Polskiego Korpusu Posiłkowego, w: Artyleria polska. Historia–teraźniejszość–przyszłość (myśl wojskowa, szkolnictwo artyleryjskie, technika i uzbrojenie), Toruń 2008, s. 136.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych 1918, nr 3, poz. 29, s. 21.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, Warszawa 1923, s. 815.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z 11 listopada 1922, s. 829.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, s. 791.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 662.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 22 marca 1929, s. 101.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 235.
- ↑ P. Zarzycki, 2 Dywizjon Artylerii Konnej im. gen. Józefa Sowińskiego, Pruszków 2000, s. 11, 17.
- ↑ P. Zarzycki, 1 Pułk Arylerii Motorowej, Pruszków 1992, s. 13, 21.
- ↑ Rocznik oficerski 1928, Warszawa 1928, s. 450
- ↑ M. Kopczewski, Z. Moszumański, Polska obrona przeciwlotnicza w latach 1920–1939, Pruszków 1996, s. 109.
- ↑ M. Kopczewski, Z. Moszumański, Polska artyleria przeciwlotnicza w wojnie obronnej 1939 roku, Warszawa 1999, s. 169.
- ↑ R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 157.
- ↑ Warszawa we wrześniu 1939 roku. Obrona i życie codzienne, red. Cz. Grzelak, Warszawa 2004, s. 217, 499.