Tadeusz Mierzejewski (wojskowy)
Tadeusz Mierzejewski[a] (ur. 28 stycznia 1891 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1933, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 28 stycznia 1891 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Jana i Jadwigi z Jagiełłów[2].
Podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej, a następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. W 1918 dostał się do niewoli bolszewickiej[2].
W lutym 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 21 pułku piechoty[2]. Następnie został przydzielony do Dowództwa XVI Brygady Piechoty, a później 8 Dywizji Piechoty[2].
W latach 1921–1924 pełnił służbę w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[3][1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 419. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1924 wrócił do macierzystego 21 pułku piechoty w Warszawie[5]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 89. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Później został przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7][8]. W 1931 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[2]. Z dniem 1 lutego 1933 został przydzielony do dyspozycji prezesa Rady Ministrów na okres sześciu miesięcy z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[9][10]. Z dniem 31 lipca 1933 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 21 pp[11]. Po zwolnieniu z wojska został zatrudniony w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych na stanowisku dyrektora Biura Personalnego[2]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W 1939 został zmobilizowany i przydzielony do Kwatery Głównej Armii „Modlin” na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[13].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][17][18]
- Krzyż Walecznych[19][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi[19]
- Krzyż Kawalerski jugosłowiańskiego Orderu Orła Białego[21]
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 16, 185, 425.
- ↑ a b c d e f g h i Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 347.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 85.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 78.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 174, 368.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 739.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134, 206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51, 432.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 93.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 139.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 675.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-08].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-08].
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-08].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.