Wikipedia

Tadeusz Ordyłowski

oficer Wojska Polskiego

Tadeusz Ordyłowski (ur. 1 grudnia 1893[1][2] w Grodnie, zm. między 20 a 22 kwietnia[3] 1940 w Katyniu) – porucznik administracji (taborów) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[4].

Tadeusz Ordyłowski
porucznik administracji porucznik administracji
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1893
Grodno

Data i miejsce śmierci

między 20 a 22 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Kadra 4 batalionu telegraficznego

Stanowiska

zastępca oficera mobilizacyjnego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Życiorys

edytuj

Był synem Józefa Samuela Antoniego i Heleny z Apoznańskich[5]. Absolwent gimnazjum w Grodnie (1913). Uczestnik I wojny światowej. Porucznik w armii rosyjskiej od 1 września 1916. 15 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika w grupie oficerów z byłych Korpusów Polskich i wojska rosyjskiego[6] i przydzielony został do rezerwy oficerskiej[7]. 21 stycznia 1919 został przeniesiony z rezerwy oficerskiej do 12 pułku ułanów[8]. W styczniu 1920 został przeniesiony z 12 pułku ułanów do 3 pułku ułanów[9]. Za walki w szeregach 3 puł otrzymał Krzyż Walecznych[10]. W 1921 został zatwierdzony jako przedstawiciel MSWojsk. przy PKN w powiecie dziśnieńskim[11]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika kawalerii z dniem 1 kwietnia 1920[12]. W 1923 był w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 103 lokatą oficerem rezerwy 1 pułku strzelców konnych[13]. W 1924 jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został przydzielony do 10 pułku strzelców konnych[14]. Ukończył kursy w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1927) oraz łączności w Zegrzu[5]. W 1932 służył w 3 pułku ułanów[15]. W 1933 został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów taborowych i wcielony do kadry 9 dyonu taborów[16]. W marcu 1939 pełnił funkcję zastępcy oficera mobilizacyjnego w kadrze 4 batalionu telegraficznego[17].

W czasie kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez sowietów. Według stanu z grudnia 1939 był jeńcem kozielskiego obozu. Z Kozielska rodzina otrzymała dwie karty pocztowe. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[3] – lista wywózkowa 036/3 poz 43, nr akt 2127[18] z 16.04.1940[3]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[3]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 26.05.1943. Figuruje liście AM-254-3358 i Komisji Technicznej PCK GARF-122-03358. Przy szczątkach Ordyłowskiego w mundurze oficerskim znaleziono: legitymację oficerską MSWojsk, zegarek, medalionik z Odsieczą Wiedeńską, zaświadczenie szczepień obozowych z Kozielska[19][20]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 170, Nowym Kurierze Warszawskim nr 165 oraz w Nowym Czasie z 1943[21].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Nie założył rodziny.

Ordery i Odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 315.
  2. ↑ Katyń. Księgi Cmentarne podają datę 18 XI 1893
  3. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 560.
  4. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 182.
  5. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 448.
  6. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 7), Warszawa, 23 stycznia 1919, s. 171.
  7. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 8), Warszawa, 25 stycznia 1919, s. 208.
  8. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2, nr 11), Warszawa, 1 lutego 1919, s. 287.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 2), Warszawa, 24 stycznia 1920, s. 14.
  10. ↑ a b „Dziennik Personalny” (R.3, nr 1), Warszawa, 26 stycznia 1922, s. 72.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 37), Warszawa, 24 września 1921, s. 1378.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 1), Warszawa, 8 stycznia 1921, s. 9.
  13. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 655, 700.
  14. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 595.
  15. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1932, s. 163, 630.
  16. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 8), Warszawa, 28 czerwca 1933, s. 138.
  17. ↑ Rybka R., Stepan K., dz. cyt., s. 820.
  18. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 693.
  19. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 254.
  20. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  21. ↑ „Nowy Czas” (2), Jędrzejów, 25 lipca 1943.
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ „Dziennik Personalny” (R.19, nr 3), Warszawa, 11 listopada 1938, s. 39.
  24. ↑ a b Na podstawie fotografii http://www.muzeumkatynskie.pl/pl/38250/11387/fotografia_tadeusz_ordylowski_w_mundurze_porucznika_kawalerii_z_odznaczeniami_mk_1018_ik.html
  25. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia

edytuj
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Ordyłowski&oldid=74239743”