Teodor Dzierzbicki herbu Topór (ur. ok. 1720) – członek Generalności konfederacji barskiej w 1771 roku[1], marszałek województwa łęczyckiego w konfederacji barskiej, regimentarz partii sandomierskiej wojska skonfederowanego i konsyliarz w konfederacji barskiej w 1769 roku[2], starosta wartelski.

Teodor Dzierzbicki
Herb
Topór
Rodzina

Dzierzbiccy herbu Topór

Data urodzenia

ok. 1720

Ojciec

Marcin Dzierzbicki

Matka

Katarzyna Branicka

Żona

Zofia Pokutyńska

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Był trzecim z czterech synów Marcina, podczaszego łęczyckiego i Katarzyny z Branickich, bratem Aleksandra i Szymona.[3] Od 1758 był paziem królewicza Karola Krystiana. W 1763 towarzyszył mu w drodze do Drezna, po wypędzeniu Karola Krystiana przez Rosjan z Księstwa Kurlandii i Semigalii. W 1764 podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego. Teodor otrzymał starostwo wartelskie na Litwie. Poseł na sejm 1766 roku z województwa łęczyckiego[4]. Wiosną 1769 pod wpływem Kazimierza Pułaskiego przystąpił do konfederacji barskiej. 30 maja w Sądowej Wiszni wybrany konsyliarzem województwa ruskiego przy marszałku Ignacym Potockim. Z własnych funduszy wyekwipował 200-osobowy oddział powstańczy. Po przyjeździe Charles François Dumourieza, 16 sierpnia 1770 powołany do Rady Wojennej w Preszowie. 18 maja 1771 wybrany marszałkiem województwa łęczyckiego. W lutym 1772 opanował na krótko Wawel. W maju po ogłoszonym rozbiorze poddał Lanckoronę Austriakom, aby tam nie wpuszczać Rosjan.

W 1782 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława. Posłował na Sejm w 1784, w 1786 wybrany do Rady Nieustającej. Znika z widowni w dobie sejmu czteroletniego. Dalsze jego losy nie są znane.

Przypisy

edytuj
  1. Władysław Konopczyński, Za kulisami Generalności Konfederacji Barskiej, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik XLIV, t. I, z. 1, 1930, s. 58.
  2. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. rkps 567/II k. 33-34.
  3. Kasper Niesiecki Herbarz polski, Tom 3 s.469
  4. Rozalia Kosińska, Sejmiki poselskie 1766 roku, w: Kwartalnik Historyczny 2019, T. 125, nr 4, s. 877

Bibliografia

edytuj