Teodozja Friderici-Jakowicka
Teodozja Friderici-Jakowicka, z domu Fryderycy, zam. Jakowicka[1] (ur. 18 czerwca 1835 w Kielcach[1][2], zm. 3 listopada 1889 w Warszawie[1][2]) – polska śpiewaczka operowa, sopran.
.jpg) Teodozja Friderici-Jakowicka w roli tytułowej w Normie Belliniego | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys edytuj
Była córką pułkownika Feliksa Fryderycego i Gabrieli z d. Żukowskiej[1]. Uczyła się śpiewu w Warszawie u Kornelii Quattrini i Juliana Dobrskiego oraz gry na fortepianie u Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego[1][2][3]. Studia wokalne kontynuowała w Mediolanie u Francesca Lampertiego[2][3]. Zadebiutowała w 1865 roku na scenie warszawskiego Teatru Wielkiego rolą Aminy w Lunatyczce Vincenza Belliniego[1][2][3]. Była żoną urzędnika Józefa Jakowickiego, występowała pod zmienioną wersją nazwiska panieńskiego Friderici, do którego dodała później nazwisko po mężu[1]. Śpiewała na scenach w Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Lwowie[1][2]. Gościnnie występowała na scenach europejskich, a także w Nowym Jorku i Hawanie[1][2][3]. W 1870 roku otrzymała angaż do mediolańskiej La Scali[2]. W 1885 roku zakończyła karierę sceniczną[1][3]. W latach 1884–1886 uczyła śpiewu w szkole przy Teatrze Wielkim[1][2].
W swoim repertuarze posiadała blisko 40 ról operowych[2]. Występowała w dziełach Belliniego, Donizettiego, Meyerbeera i Verdiego[2][3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 244. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 162. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1186. ISBN 0-02-865527-3.