Widłogonek zielonogardły

(Przekierowano z Thalurania furcata)

Widłogonek zielonogardły[4] (Thalurania furcata) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Występuje w Ameryce Południowej – od północy kontynentu po północną Argentynę.

Widłogonek zielonogardły
Thalurania furcata[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Ilustracja
samiec
Ilustracja
samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

krótkonogie

Rodzina

kolibrowate

Podrodzina

kolibry

Plemię

Trochilini

Rodzaj

Thalurania

Gatunek

widłogonek zielonogardły

Synonimy
  • Trochilus furcatus J. F. Gmelin, 1788[2]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Podgatunki i zasięg występowania
Zwykle wyróżnia się 13 podgatunków Thalurania furcata[5][2], choć proponowano też kilka innych[2]:
  • T. f. refulgens Gould, 1853półwysep Paria i pasmo Sierra de Cumaná (północno-wschodnia Wenezuela)
  • T. f. furcata (J. F. Gmelin, 1788) – wschodnio-środkowa Wenezuela przez region Gujana po północno-wschodnią Brazylię
  • T. f. fissilis von Berlepsch & Hartert, 1902 – południowo-wschodnia Wenezuela, zachodnio-środkowa Gujana i stan Roraima (północno-środkowa Brazylia)
  • T. f. orenocensis Hellmayr, 1921 – w górnym biegu rzeki Orinoko (południowa Wenezuela)
  • T. f. nigrofasciata (Gould, 1846) – południowo-wschodnia Kolumbia, południowa Wenezuela i północno-zachodnia Brazylia
  • T. f. viridipectus Gould, 1848 – wschodnia Kolumbia, wschodni Ekwador i północno-wschodnie Peru
  • T. f. jelskii Taczanowski, 1874 – wschodnie Peru i zachodnia Brazylia
  • T. f. simoni Hellmayr, 1906 – południowo-wschodnie Peru i południowo-zachodnia Brazylia
  • T. f. balzani Simon, 1896 – północno-środkowa Brazylia na południe od Amazonki
  • T. f. furcatoides Gould, 1861 – wschodnia Brazylia na południe od Amazonki
  • T. f. boliviana Boucard, 1894 – południowo-wschodnie Peru i północno-wschodnia Boliwia
  • T. f. baeri Hellmayr, 1907 – północno-wschodnia i środkowa Brazylia po południowo-wschodnią Boliwię oraz północno-zachodnią i północno-środkową Argentynę
  • T. f. eriphile (R. Lesson, 1832) – południowo-wschodnia Brazylia, Paragwaj i północno-wschodnia Argentyna
Opis gatunku
Samiec ma zielone upierzenie i fioletowy brzuch, samica jest jasnozielona z szarym brzuchem.
Średnie wymiary
  • długość ciała samca 9,5–12,9 cm, samicy 8–10,7 cm. Samiec waży 3,6–6 g, samica 3–4,2 g[2].
Biotop
Wilgotne lasy, zarówno várzea, jak i te porastające terra firme[2].
Pożywienie
Nektar, m.in. epifitów np. oplątw, wrzosowatych, pnączy, jak świerzbiec i Gurania oraz drzew, jak Inga[2].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje widłogonka zielonogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność populacji nie została oszacowana; w 1996 roku opisywany był jako „pospolity”. Trend liczebności populacji nie jest znany[3].

Przypisy edytuj

  1. Thalurania furcata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f Stiles, F.G. & Kirwan, G.M.: Fork-tailed Woodnymph (Thalurania furcata). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (21 maja 2014)].
  3. a b Thalurania furcata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Trochilini Vigors, 1825 (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-25].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj