Tingotingo porotiti

Tingotingo porotiti – gatunek pająka z rodziny Malkaridae i podrodziny Tingotinginae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.

Tingotingo porotiti
Hormiga et Scharff, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	Malkaridae
Podrodzina	Tingotinginae
Rodzaj	Tingotingo
Gatunek	Tingotingo porotiti

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2020 roku przez Gustava Hormigę i Nikolaja Scharffa na łamach Invertebrate Systematics w ramach rewizji taksonomicznej nowozelandzkich Malkaridae. Wyznaczono go gatunkiem typowym rodzaju. Jako miejsce typowe wskazano dolinę Orongorongo. Epitet gatunkowy oznacza w języku maoryskim „okrągły” i odnosi się do kształtu dysków na opistosomie tych pająków.

Morfologia

Samice osiągają od 2,92 do 3,17 mm, a samce od 2,63 do 3,25 mm długości ciała. Prosoma jest ciemnobrązowa, w widoku bocznym prostokątna, pozbawiona podziału na część głowową i tułowiową. U samic prosoma ma od 1,13 do 1,21 mm długości i od 0,91 do 0,95 mm szerokości, zaś u samców od 1,13 do 1,29 mm długości i od 0,87 do 0,95 mm szerokości. Jamka karapaksu wykształcona jest w postaci słabej, podłużnej linii zajmującej około 0,15 jego długości. Wszystkie oczy oddalone są od siebie na odległości mniejsze niż ich średnice. Oczy środkowych par rozstawione są na planie czworokąta o przedniej krawędzi tak szerokiej jak tylna. Wysokość nadustka jest 3,1 raza większa od średnicy oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki mają dwa zęby na krawędzi przedniej, dwa zęby na krawędzi tylnej i niewielką nabrzmiałość w części nasadowej od strony przedniej. Sternum jest tarczowate. Odnóża pierwszej pary mają uda o długości wynoszącej 0,92–0,95 długości karapaksu. Opistosoma (odwłok) ma ciemnobrązowe, silnie zesklerotyzowane skutum i ciemnobrązowe dyski ze szczecinkami.

Nogogłaszczki samca mają dłuższe niż szerokie, pozbawione wyrostków i apofiz, stępione na szczycie cymbium, na szczycie podzielone na dwie gałęzie, z których tylna jest krótsza i sierpowata paracymbium, powiększony u nasady i nitkowaty dalej embolus oraz zakrywający prawie całą długość embolusa wyrostek sierpowaty konduktora. Samica ma słabo wyodrębnione epigynum, osobno zakapsułkowane przewody kopulacyjne i dłuższe niż szerokie spermateki.

Ekologia i występowanie

Pająk ten zasiedla lasy zdominowane przez bukany. Prowadzi skryty tryb życia. Bytuje w ściółce i pod butwiejącymi kłodami.

Gatunek ten występuje endemicznie na Wyspie Północnej Nowej Zelandii. Znany jest tylko z regionu Wellington oraz południowej części regionu Manawatu–Wanganui na południu wyspy.