Tożsamość Selberga

Tożsamość Selberga, wzór asymptotyczny Selberga (ang. Selberg's identity, Selberg's asymptotic formula) – zależność asymptotyczna dotycząca liczb pierwszych, wykorzystywana w teorii liczb - szczególnie w elementarnych dowodach twierdzenia o liczbach pierwszych. Została ona udowodniona w marcu 1948 r. przez Atle Selberga i zaproponowana w artykule Paula Erdősa z 1949 r.[1]

Treść tożsamości

edytuj

Wzór asymptotyczny Selberga występuje pod wieloma różnymi formami. Wśród najczęściej stosowanych występują

 

lub równoważnie

 ,

gdzie   i   to odpowiednio pierwsza i druga funkcja Czebyszewa, a w podanych sumach występują jedynie liczby pierwsze  . Inną, rzadziej wykorzystywaną postacią, ale nie korzystającą z dodatkowych funkcji jest

 .

Tożsamość dla funkcji von Mangoldta

edytuj

Tożsamością, która może posłużyć jako lemat w dowodzie zależności asymptotycznej, jest (również nazywana tożsamością Selberga) równość

 ,

gdzie   oznacza funkcję von Mangoldta, a   funkcję Möbiusa.

Dowód:[2] Dla dowolnej funkcji arytmetycznej   oznaczmy przez   funkcję daną wzorem  , gdzie czynnik, przez który funkcja jest przemnożona, to logarytm naturalny. Można wykazać, że tak zdefiniowane funkcje spełniają własności:

  •  ,
  •  , gdzie   oznacza splot Dirichleta,
  •  , gdzie   oznacza odwrotność Dirichleta  , pod warunkiem, że  .

Pierwsza równość jest oczywista, druga jest prawdziwa, ponieważ

 .

Trzecia równość wynika z drugiej, ponieważ

 ,

więc

 .

Mnożąc obie strony przez  , otrzymuje się

 .

Można teraz przystąpić do dowodu tożsamości. Należy tu skorzystać ze znanej tożsamości dla funkcji von Mangoldta, tzn.  . Zapisując tę równość w splocie Dirichleta,  , gdzie   dla wszystkich  . Stąd

 .

Podstawiając  , wzór przekształca się do

 .

Obie strony mnoży się przez  , żeby otrzymać

 .

Powyższa jest poszukiwaną tożsamością.

Funkcja generująca

edytuj

Współczynniki   występujące po lewej stronie tożsamości są współczynnikami szeregu Dirichleta

 ,

gdzie   oznacza funkcję zeta Riemanna. Funkcja ta ma biegun rzędu 2 w   ze współczynnikiem 2, dlatego w szacowaniu   pojawia się wyrażenie  .

Ogólna postać wzoru

edytuj

Jak pisał Atle Selberg w liście do Doriana Goldfelda z 6 stycznia 1998r., otrzymana tożsamość pokazuje, że funkcje Czebyszewa spełniają zależność postaci

 .

Tożsamość Selberga miała posłużyć udowodnieniu, że  . Jednak w ogólności można skonstruować kontrprzykład - niemonotoniczną funkcję  , dla której powyższa zależność jest spełniona, ale  [1].

Przypisy

edytuj
  1. a b D. Goldfeld, The Elementary Proof of the Prime Number Theorem: An Historical Perspective, New York, NY: Springer New York, 2004, s. 179–192, DOI10.1007/978-1-4419-9060-0_10, ISBN 978-1-4612-6490-3.
  2. Tom M. Apostol, Analytic Proof of the Prime Number Theorem, New York, NY: Springer New York, 1976, s. 45-46, DOI10.1007/978-1-4757-5579-4_14, ISBN 978-1-4419-2805-4.