Ulica Wojciecha Oczki w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Wojciecha Oczki – ulica w warszawskiej dzielnicy Ochota, biegnąca od ul. Chałubińskiego do ul. Lindleya.

Ulica Wojciecha Oczki w Warszawie
Ochota, Filtry
Ilustracja
Widok na ul. Oczki w kierunku wschodnim
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

470 m

Przebieg
0 m ul. Chałubińskiego
420 m ul. W.H. Lindleya
470 m ul. Koszykowa
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Wojciecha Oczki w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Wojciecha Oczki w Warszawie”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Wojciecha Oczki w Warszawie”
Ziemia52°13′27,4″N 21°00′02,8″E/52,224278 21,000778

Historia

edytuj

Ulica została wytyczona 1865 jako przedłużenie na zachód ulicy Wspólnej[1]. Obecna nazwa została nadana w 1921[2].

Pierwsza zabudowę stanowiły zlokalizowane w rejonie ulic: Wspólnej, Koszykowej i Chałubińskiego drewniane zabudowania rosyjskich koszar artylerii, później zastąpione obiektami murowanymi[1]. W latach 1897–1901 po północnej stronie ulicy, na terenie dawnego folwarku świętokrzyskiego, wybudowano kompleks Szpitala Dzieciątka Jezus[3]. W pawilonie przy ulicy umieszczono szpitalną elektrownię, kuchnię, pralnię oraz magazyny żywności[4]. W latach 1900–1902 na rogu ulic Oczki i obecnej Lindeya (wtedy ul. Żelaznej) wzniesiono dla potrzeb szpitala cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy[5].

W latach 1899–1901 u zbiegu z ul. Chałubińskiego wybudowano gmach Collegium Anatomicum według projektu Antoniego Jabłońskiego-Jasieńczyka[6]. Budynek otrzymał neobarokowy kostium i obfity wystrój rzeźbiarski[7].

Pomiędzy 1921 a 1925 Tadeusz Zieliński rozbudował w stylu neoklasycystycznym pawilon rosyjskich koszar kawalerii z przeznaczeniem na Gmach Medycyny Sądowej (nr 1)[8]. W latach 1937–1938 pod nr 5 wybudowano gmach Ambulatorium, późniejszy Dom Medyka, zaprojektowany przez Stanisława Odyńca-Dobrowolskiego, będący przykładem skrajnego funkcjonalizmu[9].

W latach 1930–1932 na południowym narożniku ulic Oczki i Chałubińskiego wzniesiono funkcjonalistyczny gmach Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza[7].

Zabudowa ulicy ucierpiała w trakcie radzieckich nalotów w 1942 i 1943[7]. Po upadku powstania warszawskiego Niemcy wysadzili narożny segment Collegium Anatomicum, szpitalny pawilon kotłowni i maszynowni oraz podpalili Gmach Medycyny Sądowej[7].

Ważniejsze obiekty

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 15. Objazdowa–Ożarowska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2011, s. 68. ISBN 978-83-88372-42-1.
  2. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 242. ISBN 83-86619-97X.
  3. Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 219.
  4. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 562. ISBN 83-01-08836-2.
  5. Paweł Przeciszewski: Warszawa. Prawosławie i rosyjskie dziedzictwo. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 2011, s. 115. ISBN 978-83-89986-73-3.
  6. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 141. ISBN 83-908950-8-0.
  7. a b c d Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 15. Objazdowa–Ożarowska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2011, s. 69. ISBN 978-83-88372-42-1.
  8. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 15. Objazdowa–Ożarowska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2011, s. 70. ISBN 978-83-88372-42-1.
  9. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 188.