Wikipedia

Virtue’s Last Reward

gra komputerowa z 2012 roku

Virtue’s Last Reward (jap. 極限脱出ADV 善人シボウデス Kyokugen Dasshutsu ADV: Zennin Shibō Desu; w Ameryce Północnej Zero Escape: Virtue’s Last Reward) – komputerowa gra przygodowa z elementami powieści wizualnej wydana w 2012 roku na Nintendo 3DS i PlayStation Vita. Jest to druga część serii Zero Escape, sequel gry Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors. Fabuła przedstawia losy Sigmy, mężczyzny, który został porwany i zmuszony do udziału wraz z ośmioma innymi porwanymi w grze o życie zwanej Nonary Game. Wraz z postępem fabuły, postacie odkrywają prawdziwą przyczynę, dla której gra została przeprowadzona.

Virtue’s Last Reward
極限脱出ADV 善人シボウデス
Producent

Chunsoft

Wydawca

JP: Chunsoft
Am.Płn.: Aksys Games
EU: Rising Star Games

Seria gier

Zero Escape

Reżyser

Kotaro Uchikoshi

Artysta

Kinu Nishimura

Scenarzysta

Kotaro Uchikoshi

Kompozytor

Shinji Hosoe

Data wydania

3DS, PS Vita:
JP: 16 lutego 2012
Am.Płn.: 23 października 2012
EU: 23 listopada 2012
Microsoft Windows:
JP: 25 marca 2017
Am.Płn.: 24 marca 2017
EU: 24 marca 2017
PlayStation 4:
JP: 13 kwietnia 2017
Am.Płn.: 24 marca 2017
EU: 24 marca 2017

Gatunek

powieść wizualna, gra przygodowa

Tryby gry

gra jednoosobowa

Kategorie wiekowe

PEGI: 16[1]

Wymagania sprzętowe
Platforma

Nintendo 3DS, Microsoft Windows, PlayStation 4, PlayStation Vita

Strona internetowa

Rozgrywka edytuj

Podobnie jak w poprzedniej części serii, rozgrywka podzielona jest na dwa rodzaje sekcji – powieściowe i ucieczki. Sekcje powieściowe prowadzone są w sposób typowy dla powieści wizualnych i nie wymagają interakcji poza przechodzeniem do kolejnych akapitów tekstu i wybieraniem opcji dialogowych, które wpływają na przebieg rozgrywki[2]. Jednymi z najważniejszych, powtarzających się wyborów sterujących przebiegiem fabuły są wybory strategii w dylemacie więźnia – wybór pomiędzy zdradą a współpracą. W zależności od wyboru swojego i postaci, przeciwko której się gra, otrzymuje się różne rezultaty[3].

Pomiędzy sekcjami powieściowymi gracz rozwiązuje zagadki przedstawione mu w sekcji ucieczki[4]. Gracz, z perspektywy pierwszej osoby, może oglądać pokój i wchodzić w interakcje z przedmiotami w nim[5]. Rozwiązując zagadki, ma na celu otworzyć drzwi wyjściowe z pokoju[6][7]. Czasem konieczne jest połączenie różnych przedmiotów w jeden, aby utworzyć narzędzie konieczne, by uciec[6]. Wśród zagadek są różne łamigłówki logiczne, a także na przykład ślizgające się puzzle czy gra Lights Out. W każdym poziomie ucieczki znajduje się sejf, który można otworzyć za pomocą dwóch różnych haseł[8]. Jedno z haseł daje graczowi dostęp do klucza do drzwi wyjściowych, a drugie daje dostęp do dodatkowych dokumentów wyjaśniających fabułę[3]. Gracz otrzymuje różne wskazówki od pozostałych postaci, przy czym są one dużo bardziej bezpośrednie po przełączeniu poziomu trudności z „trudnego” na „łatwy”[9].

Gracz ma w każdym momencie dostęp do schematu przedstawiającego wszystkie wybory wpływające na wynik gry. Może za jego pomocą przeskoczyć do dowolnego wcześniej ukończonego rozdziału gry[10]. Dzięki schematowi może na przykład zdecydować się wrócić do poprzedniego wyboru fabularnego i zdecydować się zdradzić zamiast współpracować lub odwrotnie[6][11]. Dostępne są 24 zakończenia[12], ale większość z nich jest zablokowanych do chwili, aż nie odkryje się informacji dostępnych w innych ścieżkach fabularnych. Przykładowo, w niektórych ścieżkach jest wymagane hasło, które można zdobyć jedynie na innej ścieżce[13].

Fabuła edytuj

W Virtue’s Last Reward występuje dziewięcioro bohaterów, którzy zostali porwani przez postać o nieznanej tożsamości przedstawiającą się imieniem Zero[14]. Poza postacią sterowaną przez gracza, Sigmą, porwani zostali: Phi, dziewczyna o bardzo poważnym nastawieniu do rzeczywistości; Dio, wulgarny i nietaktowny mężczyzna; Tenmyouji, staruszek; Quark, energiczny młody chłopak; Luna, miła i spokojna kobieta; Clover, nieprzewidywalna dziewczyna, która pojawiła się także w Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors; Alice, władcza i zawsze skoncentrowana kobieta; K, mężczyzna ubrany w zbroję zakrywającą całe jego ciało, której nie może zdjąć[15]. Zero III, sztuczna inteligencja sterująca przebiegiem Nonary Game, pojawia się jako generowany komputerowo królik[4]. Uczestnicy gry przezywają królika „Zero Junior”, dla odróżnienia od człowieka-organizatora gry, którego nazywają „Zero Senior”[16]. Wszystkie postacie, wyłączając Sigmę, mają podłożony głos w językach japońskim i angielskim[17].

Akcja gry ma miejsce w opuszczonym magazynie zawierającym pokoje wypełnione łamigłówkami, w którym Zero zmusza porwanych do uczestnictwa w grze na śmierć i życie nazwanej Nonary Game[9]. Postacie mają założone bransoletki przedstawiające liczbę zgromadzonych punktów, która na początku rozgrywki wynosi trzy dla każdej z nich. Podczas gry biorą udział w tak zwanej Ambidex Game, odmianie dylematu więźnia. W każdej rundzie tej gry muszą dokonać wyboru między zdradzeniem a sprzymierzeniem się ze swoim przeciwnikiem[4]. Wybór wpływa na liczbę punktów: gdy obydwaj gracze wybiorą współpracę, otrzymują po dwa punkty; gdy obydwaj zdradzą, nie otrzymują żadnych punktów; gdy jeden z nich zdradzi, to otrzymuje trzy punkty, a drugi z nich traci dwa punkty[11]. Ci z graczy, którzy mają łącznie przynajmniej 9 punktów, wygrywają grę i mogą uciec z magazynu, podczas gdy ci, których liczba punktów spadnie do zera lub niżej, są zabijani[13].

Dystrybucja edytuj

Gra Virtue’s Last Reward została wydana w Japonii 16 lutego 2012 roku[18]. W pierwszym tygodniu od wydania, wersja na Nintendo 3DS sprzedała się w 9307 kopiach, a wersja na PlayStation Vita w 6583[19]. Gra została wydana w Ameryce Północnej 23 października, a w Europie miesiąc później[20][21]. Jest to pierwsza gra z serii Zero Escape wydana w Europie[22]. Osoby, które złożyły pre-order na amerykańską wersję gry przez Amazon.com otrzymywali jako bonus replikę bransolety noszonej przez graczy; podobny dodatek dodawano do pre-orderów Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[17]. Bransolety można było później zakupić przez sklep dystrybutora, a zyski przekazano na Amerykański Czerwony Krzyż w celu pomocy ofiarom huraganu Sandy[23].

Krótko po wydaniu gry w Ameryce, odnaleziono w wydanej tam wersji na Nintendo 3DS bug powodujący, że zapisanie stanu gry w niektórych sekcjach ucieczki niszczy zapisane dane, przez co gracz musi rozpocząć rozgrywkę od początku[24] W odpowiedzi Aksys Games wydało oświadczenie, w którym odradza graczom zapisywanie w trakcje sekcji ucieczki[25]. W 2013 roku dystrybutor ogłosił, że wersja opublikowana w Nintendo eShop została poprawiona, ale niektórzy gracze wciąż zgłaszali problemy wywoływane przez ten błąd[26].

Zero Escape: The Nonary Games, zestaw zawierający remake Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors i Virtue’s Last Reward, został wydany na Microsoft Windows i konsolę PlayStation 4 24 marca 2017 roku w Europie i Ameryce Północnej. W Japonii wersja na Windows została wydana 25 marca, a wersje na konsole PS4 i PS Vita 13 kwietnia[27][28] Wersja na PS Vita została wydana w Ameryce Północnej równocześnie z wersją na PS4, podczas gdy wersja europejska ma zostać wydana później w tym samym roku[29].

Odbiór edytuj

 Odbiór gry
Recenzje
Publikacja Ocena
1UP.com A-[8]
Adventure Gamers 3/5[3]
„Edge” 7/10[30]
„Electronic Gaming Monthly” 9/10[2]
Eurogamer 7/10[31]
„Famitsū” 34/40[32]
„Game Informer” 8,75/10[12]
GameSpot 8,5/10[9]
IGN 9,5/10[7]
Destructoid 9,5/10[4]
Nintendo Life 8/10[22]
Oceny z agregatorów
Agregator Ocena
Metacritic

3DS: 88/100 (z 15 recenzji)[33]
Vita: 84/100 (z 32 recenzji)[34]

Virtue’s Last Reward, według agregatora Metacritic, otrzymało w większości pozytywne oceny[33][34]. Kilku recenzentów nazwało fabułę złożoną i zajmującą[4][9][12][30] Heidi Kemps z portalu GameSpot chwalił połączenie elementów horroru, fantastyki naukowej i dramatu psychologicznego[9], a magazyn Edge stwierdził, że gra pochłania uwagę czytelnika przebłyskami inteligencji scenarzystów; magazyn stwierdził także, że gra nie szokuje już tak bardzo jak Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[30]. Kimberly Wallace z Game Informer i Tony Ponce z Destructoida chwalili wykorzystanie zwrotów akcji, ale Ponce stwierdził, że w zakończeniu było ich za dużo, co czyniło je bardziej dezorientującymi gracza niż zaskakującymi go[4][12]. Johnowi McCarrollowi z magazynu RPGFan podobał się fakt, że dialogi w różnych rozdziałach były humorystyczne albo zasmucające i przerażające[13]. Jedynie Austin Boosinger z portalu Adventure Gamers krytykował dialogi, nazywając Virtue’s Last Reward „jedną z najwolniejszych i najpełniejszych niepotrzebnych dialogów grą przygodową[3].

Postacie także zostały dobrze odebrane[2][7][8][31]. Bob Mackey z portalu 1UP.com i Martin Robinson z portalu Eurogamer uznali je za wiarygodne i łatwo wywołujące symaptię u gracza[8][31]. Lucas M. Thomas z IGN był usatysfakcjonowany rozwojem postaci[7], a Mike Manson z Nintendo Life uznał, że motywy działania każdego z bohaterów były unikalne i interesujące[22]. Z drugiej strony, Boosinger stwierdził, że bohaterowie są nieprzekonujący i uznał, że nie jest możliwym sympatyzować z nimi dopóki, dopóty gra nie wyjawi ich motywów[3].

Recenzenci byli podzieleni w swojej opinii jeśli chodzi o sekcje ucieczki. W recenzji magazynu Edge i portalu GameInformer napisano, że te sekcje są satysfakcjonujące dla gracza[12][30], ale według EuroGamera nie są zbyt ciekawe[31]. Boosinger nazwał je nudnymi i nieprzemyślanymi, ale pochwalił występowanie w nich motywów matematycznych i naukowych[3]. Kilku recenzentów zauważyło, że sterowanie w obu wersjach gry jest zbyt czułe i niewygodne[2][13][22][30], a Molie L. Patterson z Electronic Gaming Monthly zawiódł się na ograniczonym polu widzenia kamery[2]. Kemps stwierdził, że interfejs użytkownika został ulepszony względem Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[9]. Wielu recenzentów chwaliło obecność schematu decyzji, przez który gra nie zmusza do ponownego czytania poprzednio ukończonych rozdziałów i rozpoczynania gry od nowa[4][7][9][13], ale Boosinger i magazyn Edge krytykowali schemat przez to, że gracz nie musi się obawiać, że podejmie niewłaściwą decyzję[3][30].

Grafika gry została odebrana pozytywnie[2][7][22]. Na łamach portalu IGN napisano, że grafika trójwymiarowa jest „pięknie” renderowana[7]. Recenzentka magazynu Electronic Gaming Monthly podzieliła tę opinię, mówiąc, że zobaczywszy zrzuty ekranu była sceptycznie nastawiona co do wykorzystania grafiki 3D, ale jej opinia zmieniła się po zagraniu[2]. McCarroll z portalu RPGFan napisał, że wiele poziomów jest podobne do siebie nawzajem i często brakowało im kolorów[13]. Manson z Nintendo Life stwierdził, że modele postaci dobrze wpisywały się w realistycznie zaprojektowane poziomy, ale zastrzegł, że zawarto za mało animacji postaci[22]. Recenzenci jednogłośnie chwalili dubbing, a portal IGN nazwał go jednym z najlepszych w historii gier komputerowych[9][7][22].

Virtue’s Last Reward otrzymało nagrody od pism branżowych, w tym tytuły: gry roku na konsole przenośne od portalu GameSpot[35], od IGN najlepszej fabuły spośród gier na 3DS i DS[36], najlepszej gry dostępnej tylko na konsole przenośne od Game Informer[37] i najlepszej fabuły oraz najlepszej gry przygodowej od portalu RPGFan[38][39]. Gra otrzymała także nominację do nagrody za najlepszą narrację podczas trzynastej edycji Game Developers Choice Awards[40], a także nominacje do gry roku według portali Kotaku[41], Pocket Gamer[42] i GameSpot[43]. Gamasutra, magazyn Game Developer, 1UP.com i Amazon.com umieściły Virtue’s Last Reward na swoich listach najlepszych gier roku 2012[44][45][46], a RPGFan umieścił tytuł na liście trzydziestu gier fabularnych wydanych w latach 2010-15, w które powinno się zagrać[47].

Przypisy edytuj

  1. ↑ PEGI Pan European Game Information – Advanced Search. PEGI. [dostęp 2017-08-19].
  2. ↑ a b c d e f g Mollie L. Patterson: EGM Review: Zero Escape: Virtue’s Last Reward. EGM Media LLC, 23 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (1 sierpnia, 2014)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g Austin Boosinger: Zero Escape: Virtue’s Last Reward Review. 17 grudnia, 2012. s. 1–2. [zarchiwizowane z tego adresu (15 marca, 2015)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g Tony Ponce: Review: Zero Escape: Virtue’s Last Reward. Modern Method, 10 listopada, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (25 marca, 2015)]. (ang.).
  5. ↑ Adam Riley: Zero Escape: Virtue’s Last Reward (Hands-On) (Nintendo 3DS) Preview. 20 listopada, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (29 kwietnia, 2016)]. (ang.).
  6. ↑ a b c Pete Davison: JPgamer: Another Number Nine. Gamer Network, 11 grudnia, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (6 września, 2015)]. (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h Lucas M. Thomas: Zero Escape: Virtue’s Last Reward Review. Ziff Davis, 23 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (3 grudnia, 2014)]. (ang.).
  8. ↑ a b c d Bob Mackey: Zero Escape Review: Choose Your Own Misadventure. 1UP.com, 24 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lipca, 2016)]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f g h Heidi Kemps: Zero Escape: Virtue’s Last Reward Review. CBS Interactive, 25 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (13 grudnia, 2016)]. (ang.).
  10. ↑ Susan Arendt: Zero Escape: Virtue’s Last Reward Review. 29 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (20 września, 2015)]. (ang.).
  11. ↑ a b Spencer Yip: Everybunny Should Play Zero Escape: Virtue’s Last Reward. Curse, Inc., 24 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (17 listopada, 2015)]. (ang.).
  12. ↑ a b c d e Kimberly Wallace: Building Upon A Graphic Adventure Legacy. GameStop, 23 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (1 sierpnia, 2014)]. (ang.).
  13. ↑ a b c d e f John McCarroll: RPGFan Review – Zero Escape: Virtue's Last Review. 29 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca, 2016)]. (ang.).
  14. ↑ Vito Gesualdi: Review: Virtue’s Last Reward a more than rewarding experience. 29 października, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (5 stycznia, 2016)]. (ang.).
  15. ↑ Zero Escape Series. [zarchiwizowane z tego adresu (26 marca, 2015)]. (ang.).
  16. ↑ Chunsoft, Zero Escape: Virtue’s Last Reward. Aksys Games, 23 października, 2012. Nintendo 3DS, PlayStation Vita. (ang.).
  17. ↑ a b Grey Carter: Virtue’s Last Reward Rewards Pre-Orders. 17 września, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca, 2016)]. (ang.).
  18. ↑ 【まり探】"善人シボウ"に込められた意味とは？ 『極限脱出ADV 善人シボウデス』発売直前記者発表会レポート. ASCII Media Works, 15 lutego, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (17 marca, 2015)]. (jap.).
  19. ↑ 全国10万人以上のカレシが「NEWラブプラス」を手に取った「ゲームソフト週間販売ランキング＋」. 4Gamer.net, 23 lutego, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lipca, 2015)]. (jap.).
  20. ↑ Virtue’s Last Reward. [zarchiwizowane z tego adresu (20 września, 2015)]. (ang.).
  21. ↑ Zero Escape: Virtue’s Last Reward for Nintendo 3DS. [zarchiwizowane z tego adresu (5 września, 2015)]. (ang.).
  22. ↑ a b c d e f g Mike Manson: Zero Escape: Virtue’s Last Reward (3DS) Review. Gamer Network, 5 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (14 listopada, 2014)]. (ang.).
  23. ↑ Jeremy Peeples: Virtue’s Last Reward Pre-Order Watches Brought Back For Charity. DoubleJump Publishing, 14 listopada, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca, 2016)]. (ang.).
  24. ↑ Tony Ponce: Alert: Save-corrupting bug in Virtue’s Last Reward on 3DS. Modern Method, 4 listopada, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (18 maja, 2013)]. (ang.).
  25. ↑ Jason Schreier: Four Months After Releasing Virtue’s Last Reward, The Developers Still Can't Fix A Save-Erasing Bug. 11 lutego, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (10 czerwca, 2014)]. (ang.).
  26. ↑ Tim Latshaw: Virtue’s Last Reward Glitch Resolved in eShop Version, Maybe. Gamer Network, 26 sierpnia, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (17 sierpnia, 2014)]. (ang.).
  27. ↑ Peter Glagowski: The Zero Escape collection will release in March for the US. Modern Method, 3 lutego, 2017. [dostęp 2017-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-04)]. (ang.).
  28. ↑ Jenni Lada: Zero Escape: The Nonary Games Will Come To North America On 24 marca, 2017. Curse, Inc., 3 lutego, 2017. [dostęp 2017-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lutego, 2017)]. (ang.).
  29. ↑ Sal Romano: Zero Escape: The Nonary Games for PS4, PS Vita launches 24 marca in North America and Europe [Update]. 3 lutego, 2017. [dostęp 2017-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lutego, 2017)]. (ang.).
  30. ↑ a b c d e f Zero Escape: Virtue’s Last Reward review. 4 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (9 października, 2014)]. (ang.).
  31. ↑ a b c d Martin Robinson: Virtue’s Last Reward review – Novel ideas. Gamer Network, 17 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (22 listopada, 2014)]. (ang.).
  32. ↑ 極限脱出ADV 善人シボウデス. Enterbrain. [zarchiwizowane z tego adresu (23 listopada, 2014)]. (jap.).
  33. ↑ a b Zero Escape: Virtue’s Last Reward Critic Reviews for 3DS. Metacritic. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).
  34. ↑ a b Zero Escape: Virtue’s Last Reward Critic Reviews for Playstation Vita. Metacritic. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).
  35. ↑ Andy Bauman: Handheld Game of the Year: The Winner. CBS Interactive, 17 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (13 lutego, 2014)]. (ang.).
  36. ↑ Best 3DS/DS Story – Best of 2012. Ziff Davis. [zarchiwizowane z tego adresu (30 listopada, 2014)]. (ang.).
  37. ↑ Mike Mahardy: Top 50 Games of 2012 Review Roundup. GameStop, 10 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (19 grudnia, 2014)]. (ang.).
  38. ↑ Derek Heemsbergen: RPGFan Feature – Game of the Year 2012: Best Story. [zarchiwizowane z tego adresu (27 lutego, 2014)]. (ang.).
  39. ↑ Stephen Meyerink: RPGFan Feature – Game of the Year 2012: Best Graphic Adventure. [zarchiwizowane z tego adresu (27 lutego, 2014)]. (ang.).
  40. ↑ 13th Annual Game Developers Choice Awards. gamechoiceawards.com. [zarchiwizowane z tego adresu (10 lipca, 2015)]. (ang.).
  41. ↑ Jason Schreier: Why Zero Escape: Virtue’s Last Reward Should Be Game Of The Year. 2 stycznia, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lipca, 2015)]. (ang.).
  42. ↑ Pocket Gamer Awards 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (16 sierpnia, 2015)]. (ang.).
  43. ↑ Tyler Winegarner: Game of the Year 2012. CBS Interactive, 25 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia, 2014)]. (ang.).
  44. ↑ The 10 Best Games of 2012. UBM plc, 21 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca, 2016)]. (ang.).
  45. ↑ Bob Mackey: 1UP's Favorite Games of 2012: Zero Escape: Virtue’s Last Reward. 1UP.com, 24 grudnia, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (20 maja, 2014)]. (ang.).
  46. ↑ Dave Tach: Amazon names Journey, Halo 4, Darksiders 2 and 17 more as games of the year. 2 stycznia, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego, 2016)]. (ang.).
  47. ↑ The 30 Essential RPGs of 2010–2015. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lipca, 2016)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Virtue’s_Last_Reward&oldid=71653690”