Władysław Bartosik

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Władysław Bartosik ps. „Broda” (ur. 15 września 1890 w Raszynie, zm. 27 czerwca 1940 w Lubzinie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, w czasie okupacji hitlerowskiej organizator i pierwszy inspektor Inspektoratu ZWZ Rzeszów, zamordowany przez Niemców.

Władysław Bartosik
„Broda”
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 września 1890
Raszyn

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 1940
Lubzina

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

15 Dywizja Piechoty
Dowództwo KOP
PKU Rzeszów
Inspektorat ZWZ Rzeszów

Stanowiska

szef sztabu dywizji
szef Oddziału Wyszkolenia
komendant PKU
komendant inspektoratu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Zasługi (II RP)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Życiorys edytuj

 
Tablica na bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rzeszowie upamiętniająca członków AK i WiN, wśród ktorych wymieniony został mjr Władysław Bartosik

Władysław Bartosik ukończył szkołę realną w Łowiczu i szkołę Wawelberga i Rotwanda. Około 1905 roku był związany z konspiracją Polskiej partii Socjalistycznej. Po uzyskaniu w 1911 roku świadectwa dojrzałości wstąpił do szkoły wojskowej w Kazaniu. Dwa lata później otrzymał promocję oficerską. Jako podporucznik armii rosyjskiej wziął udział w walkach I wojny światowej. Był ranny pod Huminem, w 1916 roku awansował do stopnia porucznika. W 1917 roku dołączył do Korpusu Polskiego generała Dowbora-Muśnickiego.

W czerwcu 1919 roku wstąpił do pułku Jazdy Tatarskiej. Wziął udział w walkach z bolszewikami w 1919 i 1920 roku, był wyróżniony za walki nad Strypą i awansowany do stopnia kapitana.

Z dniem 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 124. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lutym 1925 roku został przeniesiony z Oddziału III Sztabu Generalnego do 60 pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko dowódcy II batalionu[1]. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927. W czasie studiów pozostawał w ewidencji 60 pułku piechoty. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu[2]. Od 1929 roku był szefem Oddziału Operacyjno-Wyszkoleniowego Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[3]. W 1931 był szefem wydziału w Biurze Ogólno Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W kwietniu 1931 ukończył trzytygodniowy kurs informacyjny broni pancernych dla oficerów sztabowych i dyplomowanych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[4]. W 1932 został dowódcą 2 batalionu strzelców w Tczewie[5]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie na stanowisko wykładowcy[6]. Na tym stanowisku pozostawał w 1935 roku[7]. Do przejścia w stan spoczynku w 1939 roku był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień w Rzeszowie[potrzebny przypis]. W tym czasie był aktywnym sportowcem, należał między innymi do sekcji bokserskiej Resovii.

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane ze szkolnictwem wojskowym[8].

Do wybuchu II wojny światowej pracował jako szef bezpieczeństwa zakładów H. Cegielskiego w Rzeszowie. Zmobilizowany wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie powrócił do Rzeszowa, gdzie włączył się w organizację pierwszych struktur konspiracyjnych Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej. Został pierwszym inspektorem Inspektoratu Rzeszów. W wyniku zdrady 19 kwietnia 1940 roku Gestapo aresztowało jego adiutanta, Jana Tonderę, zaś 26 kwietnia majora Bartosika. Był przesłuchiwany i torturowany w więzieniu na Zamku. Został rozstrzelany 27 czerwca 1940 roku w zbiorowej egzekucji w lesie w pobliżu miejscowości Lubzina.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 6 lutego 1925 roku, s. 58.
  2. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 296.
  3. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 kwietnia 1929 r., Nr 9, s. 136.
  4. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 252.
  5. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 27, 622.
  6. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 stycznia 1934 r., Nr 2, s. 7.
  7. Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 17.
  8. Laskowski, t.I 1931 ↓.
  9. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia edytuj