Władysław Bejnar

oficer Wojska Polskiego

Władysław Bejnar (ur. 2 stycznia 1868 w majątku Smołwy na Wileńszczyźnie, zm. 23 kwietnia 1934 w Wilnie) – pułkownik piechoty armii Imperium Rosyjskiego, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Władysław Bejnar
tytularny generał dywizji tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1868
Smołwy na Wileńszczyźnie

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 1934
Wilno

Przebieg służby
Lata służby

18891927

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

24 pułk piechoty
1 Dywizja Litewsko-Białoruska
DOK Nr II
26 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca brygady
dowódca dywizji
zastępca dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

Życiorys

edytuj

Od 1889 zawodowy oficer piechoty armii carskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 jako dowódca batalionu. W I wojnie światowej dowódca pułku i brygady piechoty na froncie niemieckim.

W Wojsku Polskim od stycznia 1919. 4 kwietnia 1919 mianowany został dowódcą 24 pułku piechoty. 2 listopada 1919 – listopad 1922[potrzebny przypis] dowódca I Brygady Litewsko-Białoruskiej. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 31 stycznia 1921 objął dowództwo 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Listopad 1922 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 26 listopada 1923 – 28 maja 1926 dowódca 26 Dywizji Piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie legalnych władz RP, a przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. Po zamachu stanu zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[1], a po dziewięciu miesiącach zwolniony z czynnej służby.

4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku[2]. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł. Pochowany w Wilnie – cmentarz Antokol.

Awanse

edytuj
  • podporucznik (подпоручик) – 1889
  • porucznik (поручик) – 1894
  • sztabskapitan (штабс-капитан) - 1898
  • kapitan (kапитан) – 1902
  • podpułkownik (подполковник) – 1914
  • pułkownik (полковник) – 1915
  • generał brygady – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
  • tytularny generał dywizji – 4 stycznia 1927 z dniem 28 lutego 1927

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 172, Nr 22 z 5 czerwca 1926. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 9, 12.
  3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.