Władysław Michniewicz
Władysław Michniewicz (ur. 29 kwietnia 1901, zm. 25 maja 1995 w Argentynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 kwietnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 maja 1995 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef oddziału informacyjnego |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 29 kwietnia 1901 we wsi Beryski (Bersyki) na Podolu, w rodzinie Antoniego[1][2]. Był młodszym bratem Emilii, studentki uniwersytetu, zmarłej tragicznie w lipcu 1924 w Warszawie[3][4].
Od 1920 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku kierownika kancelarii Wydziału IV[5]. W sierpniu tego roku rozpoczął służbę w placówce wywiadowczej w Estonii[5]. 11 lutego 1921 został mianowany podporucznikiem i wyznaczony na stanowisko drugiego pomocnika attaché wojskowego[5].
2 listopada 1928 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1928/30[6]. 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko oficera sztabu[7][8][9].
Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. W tym samym miesiącu formalnie pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)[a]. Faktycznie kierował placówką „M.17” w Bratysławie (od 27 marca lub 1 kwietnia 1939 w Ostrawie Morawskiej)[13]. Od 1943 pełnił służbę w Kwaterze Głównej 2 Korpusu Polskiego na stanowisku szefa Oddziału II Informacyjnego[5].
Zmarł 25 maja 1995 w Argentynie[14].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi[11]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-19]..
- ↑ Kozłowski 2022 ↓, s. 101.
- ↑ Zabójstwo czy samobójstwo. „Polska Zbrojna”. 202, s. 6, 1924-07-25. Warszawa..
- ↑ Samobójstwo studentki, siostry porucznika. „Polska Zbrojna”. 203, s. 7, 1924-07-26. Warszawa..
- ↑ a b c d Kozłowski 2022 ↓, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 366.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 286.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 77, 484.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 533.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. IX, 432.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 108.
- ↑ Wydarzenia miesiąca. „Kultura”. 9 (576), s. 167, wrzesień 1995. Paryż. ISSN 0023-5148..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Michał Kozłowski. Władysław Michniewicz „Wielki blef Sowiecki”. „Nowy Prometeusz”. 16, 2022. Warszawa. ISSN 2081-206X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Łukasz Ulatowski: Polski wywiad wojskowy w 1939 roku. Struktura organizacyjna, składy osobowe, personel, budżet, mob.. Warszawa: Łukasz Ulatowski, 2013. ISBN 978-83-938229-2-8.