Władysław Zachorowski
Władysław Ludwik Zachorowski (ur. 20 lipca 1890 w Rzeszowie, zm. 1943) – pułkownik dyplomowany saperów inżynier Wojska Polskiego.
_(digital_restoration).jpg) płk Władysław Zachorowski (przed 1932) | |
 pułkownik dyplomowany saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 20 lipca 1890 roku w Rzeszowie, w rodzinie Jana i Marii z Kasparów. W 1909 roku ukończył I Wyższą Szkołę Realną w Krakowie, a następnie Wydział Budowy Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej uzyskując tytuł inżyniera. Od 1913 działał w Polskich Drużynach Strzeleckich.
Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w Komendzie Legionów w dziale taborów. Został mianowany chorążym taborów od 18 stycznia 1915, później do stopni podporucznika taborów od 17 września 1915 i porucznika taborów od 1 listopada 1916. 22 lipca 1916 roku został uznany za niezdolnego do służby frontowej i przydzielony do piekarni polowej Legionów Polskich na stanowisko komendanta trenu, jak ówcześnie nazywano tabory[1]. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Przy usiłowaniu przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918, został aresztowany przez Austriaków i następnie był sądzony w procesie oskarżonych legionistów w Marmarosz-Sziget od czerwca[2] do września 1918. W wyniku abolicji cesarskiej odzyskał wolność 2 października 1918. Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze porucznika[3], został mianowany do stopnia kapitana taborów ze starszeństwem z dniem 12 października 1918.
Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Objął stanowisko szefa sekcji taborów i administracji ogólnej w Okręgu IV SG. Następnie pełnił funkcję kwatermistrzem 4 Armii. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia podpułkownika saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Odbył II Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej od 3 października 1922 15 października 1922 i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1923 służył w 3 pułku saperów (garnizon Wilno), do 10 kwietnia 1925 pełnił funkcję p.o. dowódcy 9 pułku saperów. Następnie objął stanowisko szefa Wydziału I Organizacyjnego Departamentu V Inżynierii w Ministerstwie Spraw Wojskowych i szefa 10 Okręgowego Szefostwa Saperów w Przemyślu w 1928. W tym samym roku był nadal przydzielony do 9 pułku saperów i do kadry oficerów saperów oraz był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Inżynierii i Saperów z lokatą 10. W 1929 został wyznaczony na pierwszego dowódcę sformowanej w tym roku 3 Brygada Saperów[4]. Został mianowany pułkownikiem dyplomowanym saperów od 1 stycznia 1930. Pełniąc funkcję dowódcy brygady ukończył VII Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, trwający od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933. W 1934 został przeniesiony w stan spoczynku.
Jako emerytowany oficer wojskowy pracował w PKO, pełniąc stanowisko dyrektora działu ubezpieczeń na życie[5], funkcjonującego w budynku przy ulicy Marszałkowskiej 124[6]. Był działaczem organizacji kombatanckich, w tym Związku Legionistów Polskich. Zamieszkiwał przy ulicy Górskiego 5 w Warszawie[7].
Od 31 października 1925 był mężem Marii z Perkowskich (zm. 1970)[8][9]. Mieli syna Władysława Kazimierza (1929–1944), łącznika AK, ps. „Dzidek”, który poległ w powstaniu warszawskim[10][11].
Zmarł w 1943 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A21-7-9)[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[8]
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[13]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[8]
- Złoty Krzyż Zasługi (30 grudnia 1924)[14][8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[8]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[8]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[8]
Przypisy
edytuj- ↑ Pismo L. 2333 c. i k. Komendy Legionów Polskich do Komendy Trenu Legionów Polskich z 22 lipca 1916 roku, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.359 s. 325 [1].
- ↑ Proces byłych legionistów. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 123 z 5 czerwca 1918.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 4.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 r.
- ↑ Dział informacyjny. Pocztowa Kasa Oszczędności (P. K. O.). „Rocznik Ziem Wschodnich”, s. 240, 1939. Wydawnictwo Zarządu Głównego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich.
- ↑ Książka telefoniczna. PKO. genealogyindexer.org. [dostęp 2015-03-01].
- ↑ Książka telefoniczna. genealogyindexer.org. [dostęp 2015-03-01].
- ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 354. [dostęp 2021-12-03].
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Powstańcze Biogramy - Władysław Zachorowski [online], www.1944.pl [dostęp 2021-12-03] (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-12-03].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 31.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „w uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924 r.”
Bibliografia
edytuj- Żołnierze Niepodległości. Zachorowski Władysław Ludwik. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].