Władysława Insarew-Roszczyn

Polska romanistka

Władysława Maria Insarew-Roszczyn z domu Gowin, także Insarew-Roszczynowa (ur. 21 grudnia 1923 w Krakowie, zm. 24 marca 2013) – polska romanistka, nauczycielka i wykładowca języka francuskiego[1].

Władysława Insarew-Roszczyn
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1923
Kraków

Data śmierci

24 marca 2013

Miejsce spoczynku

Cmentarz Junikowo w Poznaniu

Zawód, zajęcie

nauczycielka, wykładowca

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Medal Komisji Edukacji Narodowej Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja)

Życiorys

edytuj

Władysława Insarew-Roszczyn urodziła się w 1923 w Krakowie w rodzinie Gowinów, jako córka Heleny i Franciszka. Do wybuchu II wojny światowej ukończyła naukę w szkole powszechnej oraz 3 klasy gimnazjum prowadzonego przez Urszulanki. W trakcie niemieckiej okupacji uczyła się w Zawodowej Szkole Przemysłowej oraz Szkole Handlowej w Krakowie, a także uczestniczyła w tajnym nauczaniu. W trybie tym ukończyła 2 klasy liceum, a w czerwcu 1943 zdała maturę. Następnie studiowała filologię romańską na tajnych kompletach, kontynuowaną na Uniwersytecie Jagiellońskim do czerwca 1946[1].

W okresie II wojny światowej zaangażowała się w wysyłanie listów i paczek więźniom obozów, w tym m.in. Waldemarowi Insarew-Roszczynowi, za którego wyszła za mąż po wojnie, i z którym w 1946 przeniosła się do Łodzi, w celu podjęcia studiów w Studium Języka i Literatury Francuskiej na Uniwersytecie Łódzkim, kierowanym przez Bolesława Kielskiego. W 1947 podjęła pracę w XVII Liceum dla Pracujących w Łodzi. Została jednak zmuszona do zakończenia pracy w zawodzie ze względu na sytuację polityczną i ochłodzenie stosunków z krajami Europy Zachodniej i zatrudniona w Biurze Importowo-Eksportowym Przemysłu Papierniczego w Łodzi. W listopadzie 1950 uzyskała tytuł magistra filologii w zakresie filologii francuskiej[1].

W wyniku odwilży politycznej powróciła do pracy w roli nauczyciela w 1957 w szkole podstawowej nr 157 w Łodzi. latach 1959–1965 była nauczycielką języka francuskiego w XXII Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi, a następnie w latach 1965–1973 w XIII Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Piotrowiczowej w Łodzi. Następnie w międzyczasie 1959 wyjechała na stypendium do młodzieżowego ośrodka UNESCO we Francji, a w 1960 wyjechała na stypendium naukowo-dydaktyczne do Institut de Touraine w Tours. W 1963 wyjechała do Sèvres na staż językowo-dydaktyczny, gdzie zainteresowała ją metodologia SGAV – metoda audiowizualna nauki języków obcych. W 1966 w Besançon zdała egzamin uprawniający do używania metody audiowizualnej. Następnie w XIII Liceum Ogólnokształcącym rozpoczęła skuteczne starania o umożliwienie nauki języka francuskiego w oparciu o specjalistyczne podręczniki Voix et images de France i metodę SGAV, doprowadzając do wdrożenia nowych metod nauczania, uruchomienia laboratorium językowego przy wsparciu Ambasady Francji. Następnie Władysława Insarew-Roszczyn prowadziła pokazy nauki języka dla nauczycieli z Polski w oparciu o nową metodę. W latach 1959–1970 prowadziła również wakacyjne kursy dla nauczycieli języka francuskiego. Ponadto uczestniczyła w pracach sekcji francuskiej Łódzkiego Ośrodka Metodycznego, a w 1963 została powołana przez Ministerstwo Oświaty do komisji programowej oceniającej programy nauczania[1].

W kolejnych latach na szkoleniach we Francji wyrobiła certyfikaty: CREDIF, BELC, CIEP, IPFE na Sorbonie oraz CAREL w Royan, a także pod kierunkiem Ludwika Zabrockiego obroniła pracę doktorską „Zastosowanie Metody audio-wizualnej «Voix et images de France» w szkole średniej ogólnokształcącej” na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, zyskując tytuł doktora nauk humanistycznych z zakresu językoznawstwa stosowanego[1].

Po reaktywacji Katedry Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Łódzkim w 1973 Władysława Insarew-Roszczyn została starszym wykładowcą. Prowadziła zajęcia z zakresu przygotowywania studentów do zawodu nauczyciela, w tym z zakresu metodyki nauczania języka francuskiego jako języka obcego. W 1978 utworzyła Łódzki Ośrodek Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Fançaise, którego była pierwszym kierownikiem. Przeszła na emeryturę w styczniu 1987, kontynuując współpracę z Alliance Française. W 1998 po śmierci męża przeprowadziła się do Poznania by być bliżej córki[1].

Władysława Insarew-Roszczyn należała do redakcji czasopisma „Języki Obce w Szkole”, ponadto byłą twórczynią Nauczycielskiego Kolegium Języka Francuskiego Uniwersytetu Łódzkiego[1].

Zmarła 24 marca 2013 i została pochowana na cmentarzu Junikowo w Poznaniu[2].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i Doktor Władysława Maria Insarew-Roszczynowa (1923–2013). Wspomnienie – Prolib Integro [online], luna.collegiumwitelona.pl [dostęp 2022-03-30].
  2. Władysława Insarew-Roszczyn (Gowin) 1923 – 2013 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2022-03-31] (ang.).
  3. Wolters Kluwer Poland, Nadanie odznaczeń. – M.P.1996.44.431 [online], OpenLEX [dostęp 2022-03-30] (pol.).