Włodzimierz Dunin-Żuchowski

polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej

Włodzimierz Dunin-Żuchowski (ur. 13 października 1893 w Jelizawetgradzie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Włodzimierz Dunin-Żuchowski
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

13 października 1893
Jelizawetgrad

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

8 pułk ułanów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
bitwa pod Kaniowem
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Korony Rumunii Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii (wojenny republ.) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Ukończył gimnazjum i oficerską szkołę kawalerii w mieście urodzenia, następnie szkołę kawaleryjską w Saumur (1920) i Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie w 1923 roku.

Przed 1917 rokiem był zawodowym oficerem armii rosyjskiej. Po rewolucji październikowej zorganizował polski szwadron, który przyprowadził do 5 pułku ułanów. Brał udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie z oddziałem Lucjana Żeligowskiego walczył o Odessę.

Po 1920 roku był szefem misji werbunkowej w Bukareszcie. Służbę w Wojsku Polskim odbywał będąc asystentem, a później wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 15 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 5 puł.[1] Następnie został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[2]. W 1925 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału II Sztabu Generalnego[3]. W grudniu 1929 został przeniesiony z Wyższej Szkoły Wojennej do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. Z dniem 15 marca 1932 został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału studiów[6]. W styczniu 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa tego departamentu[7][8].

W sierpniu 1939 został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko dowódcy pułku. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[9]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[10], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 1067)[12].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
  2. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 600.
  3. Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 434.
  9. Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Znak, s. 814. ISBN 978-83-240-1214-5.
  10. a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 100.
  11. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  12. Gajowniczek 1992 ↓, s. 294.
  13. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
  15. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127.
  17. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937. 

Bibliografia

edytuj