Włodzimierz Dunin-Żuchowski
Włodzimierz Dunin-Żuchowski (ur. 13 października 1893 w Jelizawetgradzie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 podpułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
5 Pułk Ułanów Zasławskich |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Ukończył gimnazjum i oficerską szkołę kawalerii w mieście urodzenia, następnie szkołę kawaleryjską w Saumur (1920) i Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie w 1923 roku.
Przed 1917 rokiem był zawodowym oficerem wojsk carskich. Po rewolucji październikowej zorganizował polski szwadron, który przyprowadził do 5 pułku Ułanów Zasławskich. Brał udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie z oddziałem Lucjana Żeligowskiego walczył o Odessę.
Po 1920 roku był szefem misji werbunkowej w Bukareszcie. Służbę w Wojsku Polskim odbywał będąc asystentem, a później wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 15 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 5 puł[1]. Następnie został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[2]. W 1925 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału II Sztabu Generalnego[3]. W grudniu 1929 został przeniesiony z Wyższej Szkoły Wojennej do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. Z dniem 15 marca 1932 został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału studiów[6]. W styczniu 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Kawalerii MSWojsk[7][8]. W sierpniu 1939 został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko dowódcy pułku. Na jego czelel walczył w kampanii wrześniowej[9].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[11]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[12]
- Medal Niepodległości[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, przed 1937)[14]
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii z mieczami (Rumunia)[11]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[11]
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)[11]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 600.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 434.
- ↑ Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Znak, s. 814. ISBN 978-83-240-1214-5.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 100.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.