Włodzimierz Szeliski
Włodzimierz Witold Szeliski (ur. 8 kwietnia 1893 w Gradowie, zm. 3 kwietnia 1937 w Warszawie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 kwietnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 kwietnia 1937 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się 8 kwietnia 1893 w majątku Gradów, w ówczesnym powiecie sochaczewskim guberni warszawskiej, w rodzinie Kazimierza (1858–1931), ziemianina, agronoma, i Jadwigi z Gątkiewiczów(1858–1942)[1][2]. Miał dziewięcioro rodzeństwa: Jadwigę (1890–1979), Stanisława Włodzimierza (1891–1970), majora kawalerii Wojska Polskiego[3], Halinę (1895–1983), Michała (?–1926), ułana Wojska Polskiego, Witolda Karola (1898–1977), kapitana taborów Wojska Polskiego[4], Zbigniewa (1900–1965), podporucznika kawalerii rezerwy Wojska Polskiego[5], Zygmunta (1905–1977), inżyniera rolnika, Marię (1909–1979) i Krystynę (1911–1923)[6].
Włodzimierz uczęszczał do Włocławskiej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej, gdzie brał udział w strajku szkolnym. Studiował kierunek przyrodniczy na Uniwersytecie Genewskim. Członek Drużyn Strzeleckich[7].
W 1914 po internowaniu przez Rosjan został wywieziony do Woroneża. Powrócił do kraju w lipcu 1918 i postanowił studiować na Politechnice Warszawskiej[7]. W listopadzie wstąpił w szeregi I batalionu saperów[7]. Od 3 lipca do 1 listopada 1919 był uczniem klasy 15. Szkoły Podchorążych w Warszawie[8]. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do 35 pułku piechoty[9].
Podczas wojny z bolszewikami dowodził w pułku 2 kompanią. W czasie trwania Bitwy Warszawskiej w dniu 15 sierpnia 1920,
„gdy odcinek Borków-Cieleszyn pod wpływem gwałtownego ognia artylerii i silnych ataków piechoty nieprzyjaciela zachwiał się i oddziały nasze zaczęły się wycofywać, ppor. Szeliski nie czekając rozkazu, z własnej inicjatywy ze stanowisk rezerwy podjął brawurowy kontratak. Męstwem i stanowczością w prowadzeniu akcji porywa za sobą kompanię cofających się żołnierzy 41 pp. oraz nadciągający z rezerwy baon 22 pp. /.../. Zmusza przeciwnika do panicznej ucieczki”.
Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[10][7]. Po bitwie otrzymał awans na stopień porucznika, służąc w dalszym ciągu w szeregach 35 pułku piechoty. 15 lipca 1924, po zdaniu egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Wojennej „z dobrym postępem”, został odkomenderowany na trzy miesiące do 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej, w celu odbycia ćwiczeń praktycznych[11]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924/26[12]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[13][14]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 61. lokatą[15][16]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu[17][1][18][19][20][21]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 128. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16].
Zmarł 3 kwietnia 1937 w Warszawie[22]. Dwa dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[23], aleja główna, kwatera A19-lewe półkole-7[7][24].
Był żonaty z Janiną z domu Rymsza i mieli syna Zdzisława[7].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1762[25][7]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[26][27][7]
- Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[28][29][30][7]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[31][32]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[33]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[33]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Ratyński 2021 ↓, s. 281.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 863.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 277, 531.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 125, 587.
- ↑ Ratyński 2021 ↓, s. 282.
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 207.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 444, jako Szeliński Włodzimierz.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4149.
- ↑ Brzychaczek 1929 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 8 lipca 1924, s. 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 626.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 341.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 147, 248.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 107.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 381.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 381.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70, 422.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 71.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 68.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 58.
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 92, s. 4, 1937-04-04. Warszawa..
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2023-01-03].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 419.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia
edytuj- Szeliski Włodzimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5916 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-03].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Władysław Brzychaczek: Zarys historji wojennej 35-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Mateusz Ratyński: Włodzimierz Szeliski (1893–1937). Zarys biografii majora dyplomowanego Wojska Polskiego i kawalera Orderu Virtuti Militari. W: Droga do wolności : Bitwa Warszawska 1920 roku. Janusz Gmitruk (red.), Jacek Macyszyn (red.), Tadeusz Skoczek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Muzeum Niepodległości, 2021. ISBN 978-83-66640-33-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.