Wacław Grudniewicz
Wacław Gwidon Grudniewicz (ur. 12 września 1898 w Kutnie, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 września 1898 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
13 Pułk Artylerii Polowej |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 12 września 1898 w Kutnie[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej za co otrzymał Order Virtuti Militari; został wymieniony jako odznaczony tym orderem w ramach 13 pułku artylerii polowej[2] oraz 27 pułku artylerii lekkiej[3][4]. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6][7]. W 1923, 1924 był oficerem 13 pap w Równem[8][9]. Jako oficer 13 pap w 1928 służył w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[10]. Stamtąd został powołany na dwuletni X Kurs Normalny do Wyższej Szkoły Wojennej. 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 4 Dywizji Piechoty w Toruniu na stanowisko oficera sztabu[11][12]. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. W czerwcu tego roku został przydzielony do Sztabu Głównego w Warszawie[14]. Służąc w Wydziale Mobilizacyjnym Oddziału I wykonywał prace obliczeniowe dotyczące potrzeb broni i amunicji, które wymagał Komitet do Spraw Sprzętu i Uzbrojenia[15].
Na początku 1939 w stopniu podpułkownika był dowódcą 28 dywizjonu artylerii ciężkiej[16]. W czasie kampanii wrześniowej był oficerem do zleceń naczelnego kwatermistrza – III zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza. 9 września razem z podpułkownikiem Okulickim i Łukomskim oraz majorem Tadeuszem Hoffmannem pozostał w Warszawie, jako „ekspozytura Kwatery Głównej Naczelnego Wodza”. Do jego obowiązków należały sprawy zaopatrzenia i ewakuacji[17]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV B Königstein, a od 5 czerwca 1940 w Oflagu VII A Murnau, w którym pełnił konspiracyjną funkcję zastępcy szefa sztabu Polskiego Ośrodka Wojskowego[18][19].
Życie prywatne edytuj
Podpułkownik Grudniewicz był żonaty, miał dzieci[20].
Jego młodszym bratem był Stefan Wincenty (ur. 5 kwietnia 1905 w Kutnie) – kapitan 26 pal, który po kampanii wrześniowej również trafił do Oflagu VII A Murnau[20][21].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[8]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[8]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[22]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (III Republika Francuska)[8]
- Medal Zwycięstwa (Międzyaliancki)[8]
Przypisy edytuj
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Michał Wieliczko-Wielicki: Zarys historji wojennej 13-go kresowego pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, s. 29.
- ↑ Kazimierz Sobolewski: Zarys historji wojennej 27-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, s. 35.
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2016-12-04].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 835.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 747.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 466.
- ↑ a b c d e Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 660.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 323.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189, 485.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
- ↑ Koreś 2011 ↓, s. 115.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 757.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 51.
- ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 159.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki „49082”.
- ↑ a b Hanna Grudniewicz-Smenda. 1944.pl. [dostęp 2016-12-04].
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki „48548”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Daniel Koreś. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu a przygotowania Wojska Polskiego do wojny, 1935–1939. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (235), 2011.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-03-05].