Waldemar IV Atterdag (Odnowiciel, Dojutrek[1]) (ur. ok. 1320, zm. 24 października 1375 na zamku Gurre) – król Danii w latach 1340–1375, syn Krzysztofa II.

Waldemar IV Atterdag
Ilustracja
Król na współczesnym mu fresku z kościoła św. Piotra w Næstved
Wizerunek herbu
Częściowa rekonstrukcja herbu z pieczęci na dokumentach w latach 1340–1345
król Danii
Okres

od 1340
do 24 października 1375

Poprzednik

Krzysztof II

Następca

Olaf II

Dane biograficzne
Dynastia

Estrydsenidzi

Data urodzenia

ok. 1320

Data i miejsce śmierci

24 października 1375
Zamek Gurre

Miejsce spoczynku

katedra w Sorø

Ojciec

Krzysztof II

Matka

Eufemia pomorska

Żona

Jadwiga ze Szlezwiku

Dzieci

Krzysztof,
Małgorzata (ur. 1345),
Ingeborga,
Katarzyna,
Waldemar,
Małgorzata I (ur. 1353)

Gdy w 1340 r. władający Danią holsztyński hrabia Gerard III został zabity, skończyło się trwające od ośmiu lat w tym kraju bezkrólewie i na tron wstąpił Waldemar IV Atterdag. Młody, wykształcony król początkowo władał tylko północną Jutlandią, stopniowo jednak odzyskał resztę Jutlandii, Zelandię i inne tereny spustoszonego i podzielonego za panowania poprzedniego króla kraju; w 1361 ponownie zjednoczył Danię przyłączając do niej Skanię i Gotlandię. Doprowadziło to jednak do konfliktu z Ligą Hanzeatycką zakończonego w roku 1370 podpisaniem niekorzystnego dla Danii traktatu stralsundzkiego.

W 1346 r. Waldemar sprzedał zakonowi krzyżackiemu Estonię, która należała do Danii od 1219. Ruch ten wyniknął z chęci skoncentrowania sił na odbudowie królestwa i uniknięcia ewentualnego konfliktu z niebezpiecznym zakonem. Utrzymanie odległej prowincji byłoby zbyt kosztowne.

13 maja 1350 roku zawarł on w Łowiczu z królem Polski, Kazimierzem III Wielkim, sojusz antykrzyżacki.

Waldemar został pochowany w katedrze Akademii w Sorø. W momencie śmierci króla z jego sześciorga dzieci przy życiu pozostała tylko Małgorzata I.

Przypisy

edytuj
  1. Władysław Czapliński, Karol Górski: Historia Danii. Wyd. I. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1965, s. 107.

Bibliografia

edytuj