Welsh Open 2009
Welsh Open 2009 – szósty turniej rankingowy sezonu snookerowego 2008/2009, który odbył się 16–22 lutego 2009 w hali widowiskowej Newport Centre w Newport. Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Mark Selby, który przegrał w ćwierćfinale z Anthonym Hamiltonem 3:5.
| ||||
| ||||
| Liczba uczestników |
32 (35)[1] | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break |
142 Marco Fu | |||
| Rozegrane mecze |
31 | |||
Mecze kwalifikacyjne odbyły się 3–6 lutego 2009 w Prestatynie. Ze względów marketingowych trzy mecze z udziałem walijskich snookerzystów (Mark J. Williams, Matthew Stevens, Dominic Dale) zostały przeniesione do fazy głównej turnieju i rozegrane w Newport[2].
Zwycięzcą turnieju został Allister Carter, który w finale pokonał Joe Swaila 9:5. Dla Cartera był to pierwszy triumf w imprezie rankingowej w karierze. Był to jednocześnie jego drugi występ w finale turnieju rankingowego (pierwszym były MŚ 2008). 29-letni Anglik zapewnił sobie zwycięstwo dzięki znakomitej postawie w drugiej sesji meczu finałowego, w której wygrał wszystkie sześć frame’ów i od stanu 3:5 doprowadził do wyniku 9:5.
Jego rywal, Joe Swail[3], po raz pierwszy w karierze wystąpił w finale turnieju rankingowego (wcześniej przegrywał w dziewięciu półfinałach m.in. dwa razy w Mistrzostwach świata).
Nagrody edytuj
Łączna pula nagród to 225,5 tysiąca funtów brytyjskich. Zwycięzca turnieju otrzymał £35 000, zdobywca drugiego miejsca £17 500. Zawodnicy, którzy przegrali półfinał otrzymali £8 750. Za dojście do wcześniejszych faz rozgrywek przewidziano następujące nagrody pieniężne:
- Ćwierćfinał: £6 500
- Ostatnia 16: £4 275
- Ostatnia 32: £2 750
- Ostatnia 48: £1 725
- Ostatnia 64: £1 325
Dodatkowo zarezerwowano £20 000 dla zdobywcy breaka maksymalnego[4] (zdobytego w fazie telewizyjnej) oraz £1 000[5] dla breaka maksymalnego zdobytego we wcześniejszej fazie turnieju.
Za najwyższy break w fazie telewizyjnej organizatorzy płacili £2 000 oraz £500 za najwyższy break we wcześniejszej fazie[6].
Wydarzenia związane z turniejem edytuj
- Finał turnieju sędziował Colin Humphries, był to jego debiut w tej roli[7].
- Pierwszą rundę turnieju przeszło 12 graczy rozstawionych (z czołowej szesnastki światowego rankingu) oraz 4 graczy nierozstawionych.
- Lider światowego rankingu – Ronnie O’Sullivan zakończył swój udział w turnieju w rundzie drugiej ulegając 3:5 Marco Fu.
- Drugą rundę turnieju przeszło 6 graczy rozstawionych oraz 2 nierozstawionych (Joe Swail oraz Anthony Hamilton).
- Ćwierćfinał turnieju przeszło 2 graczy rozstawionych oraz 2 nierozstawionych.
- Obrońca tytułu – Mark Selby przegrał w ćwierćfinale z Anthonym Hamiltonem 3:5.
- Joe Swail po raz pierwszy w karierze awansował do finału turnieju rankingowego[3].
- Allister Carter po raz pierwszy w karierze wygrał turniej rankingowy[8].
- Po zakończeniu turnieju, Allister Carter awansował na 3 miejsce na prowizorycznej liście rankingowej na sezon 2009/10[9].
Zawodnicy edytuj
Zawodnicy rozstawieni edytuj
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej.
|
|
Zawodnicy nierozstawieni edytuj
Poniżsi zawodnicy uzyskali awans do turnieju Welsh Open poprzez udział w kwalifikacjach (w nawiasie numer zajmowany na liście rankingowej ówczesnego sezonu):
|
|
Drabinka turniejowa edytuj
Finał edytuj
| Finał: Lepszy z 17 partii Newport Centre, Newport, Walia, 22 lutego 2009. Sędzia:  Colin Humphries
| ||
| Allister Carter (7)
|
9-5 | Joe Swail
|
| Sesja popołudniowa: 9-81, 90-0 (89), 55-44, 10-103 (60), 16-83, 49-63, 16-66, 70-0 (54) Wieczorna: 120-0 (116), 141-0 (109), 72-1 (61), 91-16 (91), 73-0 (67), 65-54 | ||
| 116 | Najwyższy break | 60 |
| 2 | Breaków powyżej 100 punktów | 0 |
| 7 | Breaków powyżej 50 punktów | 1 |
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego edytuj
Marco Fu 142, 117, 115, 101
Allister Carter 141, 119, 116, 109- Anthony Hamilton 136, 116, 100
- Martin Gould 135
- Steve Davis 132
- David Gilbert 131, 115
John Higgins 129, 101- Mark Selby 126
Dominic Dale 124, 104
Neil Robertson 124, 107- Ronnie O’Sullivan 118
- Shaun Murphy 116, 109, 105
- Paul Davies 110
- Ryan Day 109, 104
Michael Judge 109- Joe Perry 107
Joe Swail 105- Graeme Dott 105
- Barry Pinches 102
- Stephen Maguire 101
Statystyki turnieju edytuj
Statystyki pierwszej rundy edytuj
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
|
Anglia | 15 | 46,88% |
|
Szkocja | 5 | 15,63% |
|
Walia | 5 | 15,63% |
|
Irlandia | 2 | 6,25% |
|
|
Irlandia Północna | 2 | 6,25% |
|
Chiny | 1 | 3,13% |
|
Australia | 1 | 3,13% |
|
Hongkong | 1 | 3,13% |
- Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 119 (144)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,44
- Najwyższe zwycięstwo: 5-0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 2
Statystyki drugiej rundy edytuj
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
|
Anglia | 8 | 50,00% |
|
|
Szkocja | 3 | 18,75% |
|
|
Chiny | 1 | 6,25% |
|
|
Hongkong | 1 | 6,25% |
|
|
Australia | 1 | 6,25% |
|
|
Irlandia Północna | 1 | 6,25% |
|
|
Irlandia | 1 | 6,25% |
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 6
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 61 (72)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,63
- Najwyższe zwycięstwo: 5-1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki ćwierćfinałów edytuj
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
|
Anglia | 4 | 50,00% |
|
|
Szkocja | 1 | 12,50% |
|
|
Irlandia Północna | 1 | 12,50% |
|
|
Australia | 1 | 12,50% |
|
|
Hongkong | 1 | 12,50% |
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 6
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 31 (36)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,75
- Najwyższe zwycięstwo: 5-2
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Statystyki półfinałów edytuj
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
|
|
Anglia | 2 | 50,00% |
|
|
Irlandia Północna | 1 | 25,00% |
|
|
Australia | 1 | 25,00% |
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 21 (22)
- Średnia liczba partii w meczu: 10,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6-4
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Kwalifikacje edytuj
Poniższe mecze (poza oznaczonymi *) były rozgrywane od 3 do 6 lutego 2009 roku w Pontin’s Centre, w Prestatyn (Walia)[16]. Wyłoniły one 16 zawodników, którzy w pierwszej rundzie turnieju zmierzyli się z najlepszą 16 światowego rankingu snookerowego.
Drabinka kwalifikacji edytuj
Mecze oznaczone * były ze względów komercyjnych rozgrywane w Newport przed fazą główną turnieju.
Breaki stupunktowe kwalifikacji edytuj
- Barry Pinches 136
- Daniel Wells 132
- Stuart Pettman 132
- Jamie Burnett 131, 112, 110
- Martin Gould 128, 105
- Andrew Norman 123
Liang Wenbo 122, 108- Andy Lee 120
- Alan McManus 119
- Gerard Greene 111
- Paul Davison 109
- Patrick Wallace 102
Przypisy edytuj
- ↑ W nawiasie podano liczbę zawodników łącznie z tymi, którzy rozgrywali mecze w Newport.
- ↑ worldsnooker.co.uk: Snooker Greats Set For Newport Return. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ a b bbc.co.uk: Swail wins to set up Carter final. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ Nagroda nie została wypłacona, bowiem żaden z graczy nie osiągnął breaka maksymalnego (147 punktów).
- ↑ Nagroda nie została wypłacona, ponieważ break maksymalny nie został osiągnięty w tej fazie rozgrywek.
- ↑ global-snooker.com: Welsh Open 2009 – Prize Money. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Humphries To Referee First Final. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Carter storms to Welsh Open title. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.co.uk: Carter Climbs To Third. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Captain Tames Whirlwind. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Maguire Off To A Flyer. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Hendry crashes out of Welsh Open. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Higgins Brings Spaceman Down. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ a b bbc.co.uk: O’Sullivan & Higgins both go out. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: O’Sullivan Triumphs In Legends Battle. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.co.uk: Welsh Open results. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Williams suffers Welsh Open exit. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Welsh Open na stronie Światowej Federacji Snookera (ang.)
- Welsh Open na stronie Global Cue Sports Center. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-12)]. (ang.)
- Wyniki turnieju na stronie bbc.co.uk (ang.)
- Drabinka turniejowa na stronie 147.pl (pol.)
- Lista breaków 100 punktowych w serwisie global-snooker.com. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-24)]. (ang.)