Break snookerowy
Break snookerowy – liczba punktów zdobyta we fragmencie meczu snookera rozgrywanym nieprzerwanie przez jednego zawodnika (w czasie jednego podejścia do stołu).
_2015-02-06_09.jpg)
Breaki stupunktowe
edytujBreak stupunktowy (ang. century break) to określenie breaka, w którym zawodnik osiągnie 100 lub więcej punktów. Jest on uznawany za duże osiągnięcie i nagradzany przez publiczność brawami.
Pierwszy udokumentowany stupunktowy break w historii został osiągnięty przez Joe Davisa w 1928 roku. Poprawił on ten wynik w 1934, wbijając 110 oczek, co było pierwszym oficjalnie zarejestrowanym breakiem powyżej 100 pkt w mistrzostwach świata. Jego następne rekordy wynosiły 137 i 138 pkt (oba w 1937), 146 pkt (1950), aż wreszcie osiągnął pierwszy break maksymalny w 1955. W 1962 wbity przez niego break 100 w meczu z Johnem Pulmanem był jednocześnie historycznym, pierwszym udokumentowanym przez transmisję telewizyjną breakiem stupunktowym na świecie. W ciągu całej swojej kariery Davis uzyskał łącznie 687 breaków stupunktowych (z uwzględnieniem również meczów nieoficjalnych), co było absolutnym rekordem jego czasów.
Rekordzistą w tej kategorii jest Ronnie O’Sullivan, który zdobył dotychczas 1272 breaków powyżej 100 pkt.[1][2] Swój tysięczny "century break" osiągnął w finale Players Championship 2019.
Warto wspomnieć o innych rekordowych osiągnięciach: Stephen Hendry wbił najwięcej setek w ciągu jednego turnieju – 16 (mistrzostwa świata 2002) oraz w jednym meczu – 7 (finał UK Championship 1994). Najszybszym z kolei jest Tony Drago, który potrzebował na wbicie setki zaledwie 3 minut i 31 sekund (UK Championship 1996). Najmłodszym natomiast został Michael White w wieku 9 lat po osiągnięciu 105-punktowego breaka w 2001[3].
| lp. | Zawodnik | Liczba breaków | Sezony[5] | Breaki maksymalne |
|---|---|---|---|---|
| 1 |  Ronnie O’Sullivan
|
1272 | 33 | 15 |
| 2 | Judd Trump
|
1007 | 20 | 8 |
| 3 |  John Higgins
|
1005 | 33 | 13 |
| 4 |  Neil Robertson
|
953 | 25 | 5 |
| 5 | Mark Selby
|
844 | 26 | 5 |
| 6 | Stephen Hendry
|
777 | 34 | 11 |
| 7 | Shaun Murphy
|
679 | 27 | 8 |
| 8 |  Ding Junhui
|
669 | 22 | 7 |
| 9 |  Mark J. Williams
|
646 | 33 | 3 |
| 10 |  Mark Allen
|
634 | 20 | 4 |
| 11 | Stuart Bingham
|
593 | 29 | 9 |
| 12 |  Marco Fu
|
532 | 25 | 5 |
| 13 | Stephen Maguire
|
523 | 27 | 3 |
| 14 | Barry Hawkins
|
471 | 27 | 3 |
| 15 | Kyren Wilson
|
470 | 13 | 5 |
| 16 | Ryan Day
|
465 | 26 | 4 |
| 17 | Allister Carter
|
428 | 28 | 3 |
| 18 | David Gilbert
|
405 | 22 | 2 |
| 19 | Peter Ebdon
|
377 | 29 | 2 |
| 20 | Ricky Walden
|
374 | 24 | 1 |
| 21 | Joe Perry
|
371 | 33 | 0 |
| 22 |  Ken Doherty
|
358 | 35 | 1 |
| 23 | Matthew Stevens
|
353 | 31 | 1 |
| 24 | Steve Davis
|
338 | 38 | 1 |
| 25 | Anthony Hamilton
|
326 | 34 | 0 |
| 26 | Jack Lisowski
|
325 | 15 | 1 |
| 27 | Jimmy White
|
325 | 44 | 1 |
| 28 | Tom Ford
|
294 | 24 | 5 |
| 29 | Liang Wenbo
|
292 | 18 | 3 |
| 30 | Mark Davis
|
287 | 34 | 2 |
| 31 | Xiao Guodong
|
271 | 17 | 1 |
| 32 | Graeme Dott
|
270 | 31 | 1 |
| 33 | Martin Gould
|
251 | 18 | 1 |
| 34 | Gary Wilson
|
247 | 18 | 5 |
| 35 | Dominic Dale
|
246 | 33 | 0 |
| 36 | Anthony McGill
|
243 | 15 | 0 |
| 37 | Fergal O’Brien
|
240 | 33 | 1 |
| 38 | Michael Holt
|
237 | 29 | 0 |
| 39 | Alan McManus
|
230 | 31 | 0 |
| 40 | John Parrott
|
221 | 27 | 1 |
| 41 |  Luca Brecel
|
216 | 15 | 1 |
| 42 | Zhou Yuelong
|
214 | 14 | 2 |
| 43 |  Kurt Maflin
|
208 | 17 | 2 |
| 44 | Matthew Selt
|
199 | 15 | 0 |
| 45 | Jimmy Robertson
|
196 | 18 | 0 |
| 46 | Robert Milkins
|
194 | 30 | 3 |
| 47 |  Thepchaiya Un-Nooh
|
189 | 14 | 4 |
| 48 | Stephen Lee
|
184 | 23 | 0 |
| 49 | Michael White
|
180 | 17 | 0 |
| 50 | Ben Woollaston
|
170 | 19 | 1 |
| 51 |  Robin Hull
|
168 | 22 | 0 |
| 52 | Andy Hicks
|
167 | 27 | 1 |
| 53 | James Wattana
|
166 | 29 | 3 |
| 54 | Jamie Cope
|
164 | 15 | 3 |
| 55 | Jamie Jones
|
162 | 17 | 1 |
| 56 | Barry Pinches
|
161 | 33 | 1 |
| 57 | Andrew Higginson
|
158 | 26 | 1 |
| 58 | Noppon Saengkham
|
157 | 12 | 3 |
| 59 | Mark King
|
156 | 32 | 0 |
| 60 | Yan Bingtao
|
153 | 7 | 0 |
| 61 | Tian Pengfei
|
146 | 19 | 0 |
| 62 | Dave Harold
|
143 | 25 | 0 |
| 63 | Zhang Anda
|
142 | 14 | 1 |
| 64 | Zhao Xintong
|
136 | 7 | 0 |
| 65 | Jamie Burnett
|
136 | 26 | 1 |
| 66 |  Tony Drago
|
132 | 30 | 1 |
| 67 | Alfred Burden
|
130 | 29 | 1 |
| 68 | Nigel Bond
|
128 | 33 | 0 |
| 69 | Willie Thorne
|
126 | 26 | 1 |
| 70 |  Hossein Vafaei
|
126 | 16 | 1 |
| 71 | Joe Swail
|
124 | 29 | 0 |
| 72 | Mark Joyce
|
122 | 19 | 0 |
| 73 | Gerard Greene
|
120 | 29 | 0 |
| 74 | Rod Lawler
|
114 | 34 | 0 |
| 75 | Paul Hunter
|
114 | 11 | 0 |
| 76 | Li Hang
|
111 | 13 | 0 |
| 77 | Darren Morgan
|
111 | 18 | 0 |
| 78 | Chris Wakelin
|
109 | 12 | 0 |
| 79 | Liam Highfield
|
107 | 15 | 0 |
| 80 | Lü Haotian
|
105 | 11 | 0 |
| 81 | Ian McCulloch
|
105 | 20 | 0 |
| 82 | Stuart Carrington
|
102 | 13 | 0 |
| 83 | Sam Craigie
|
101 | 15 | 0 |
| 84 | Yuan Sijun
|
100 | 8 | 0 |
- Legenda: zawodnicy oznaczeni szarym kolorem nie poprawią swojego wyniku.
Breaki maksymalne
edytujZa break maksymalny uważa się oficjalnie break 147-punktowy oraz 155-punktowy. Ten drugi jest możliwy do uzyskania tylko w jednej sytuacji – musi nastąpić faul z free ballem (wolną bilą) przy 15 czerwonych bilach na stole. Taka sytuacja jest bardzo mało prawdopodobna. Należałoby sobie wyobrazić sytuację, w której to zawodnik przy w miarę rozrzuconych czerwonych chce zagrać jedną z bil na „lakier”[6] i popełnia faul[7], a jednocześnie biała bila ustawia się tak, iż zasłonięte są wszystkie czerwone bile. Dopiero wówczas drugi zawodnik otrzyma free balla, czyli będzie mógł wbijać dowolną bilę kolorową (traktowaną jak czerwoną), ale potem będzie musiał jeszcze dojść do czarnej i wszystkie bile czerwone wbić razem z czarną, a na koniec wbić jeszcze wszystkie kolorowe bile (od żółtej do czarnej).
Do tej pory żadnemu graczowi nie udało się uzyskać 155-punktowego breaka w oficjalnym turnieju, odnotowano jednak taki wynik w meczu treningowym, a dokonał tego Jamie Cope latem 2005 roku[8]. Najwyższym breakiem w turnieju rankingowym był break 148-punktowy Jamiego Burnetta, który padł w eliminacjach do UK Championship w 2004 roku.
Najszybciej wykonany break maksymalny należy do Ronnie’ego O’Sullivana (5 minut 20 sekund), który ma najwięcej (15) breaków maksymalnych na koncie. Jako jedyny wbił także 3 breaki maksymalne w trakcie jednego sezonu oraz jako jeden z dwóch (drugim jest Stephen Hendry) dokonał trzykrotnie tej sztuki na mistrzostwach świata.
Podczas mistrzostw świata w 2008 po raz pierwszy w historii tego turnieju break maksymalny został wbity dwukrotnie.
W 2014 Shaun Murphy jako pierwszy zawodnik wbił trzykrotnie breaka maksymalnego w ciągu roku kalendarzowego.
Jedynym zawodnikiem, który wbił dwa breaki maksymalne w jednym turnieju jest Mark Davis. Dokonał tego w Championship League 2017.
Przypisy
edytuj- ↑ Ronnie O’Sullivan rekordzistą wszech czasów. onet.pl. [dostęp 2015-01-15].
- ↑ a b 100+ Centuries. SnookerInfo. [dostęp 2024-07-20]. (ang.).
- ↑ Blake Welton, Who are the Welsh players set to compete at the Snooker World Grand Prix?, „northwales”, 4 marca 2015 [dostęp 2018-07-10] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-07].
- ↑ Centuries Made - All-time - Professional. cuetracker.net. [dostęp 2015-12-12]. (ang.).
- ↑ liczba sezonów profesjonalnej kariery
- ↑ Zagranie polegające na tym, iż biała bila jedynie muska bilę przy minimalnym kontakcie.
- ↑ Nie udaje mu się musnąć żadnej czerwonej bili.
- ↑ Murphy shows the form and confidence of a champion – 12 października 2005, guardian.co.uk
- ↑ 147 Breaks. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2024-02-17]. (ang.).
- ↑ Official 147s. World Snooker Tour. [dostęp 2020-08-06]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- The Max Files. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-21)]. – Global Snooker (ang.)
- Snooker archive – statystyki turniejów snookerowych (ang.)