Whakamoke tarakina

Whakamoke tarakina – gatunek pająka z rodziny Malkaridae i podrodziny Tingotinginae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.

Whakamoke tarakina
Hormiga et Scharff, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	Malkaridae
Podrodzina	Tingotinginae
Rodzaj	Whakamoke
Gatunek	Whakamoke tarakina

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2020 roku przez Gustava Hormigę i Nikolaja Scharffa na łamach Invertebrate Systematics w ramach rewizji taksonomicznej nowozelandzkich Malkaridae. Jako miejsce typowe wskazano górę Atuanui (Mount Auckland). Epitet gatunkowy oznacza w języku maoryskim „kolec” i odnosi się do grubych szczecin na odnóżach tych pająków.

Morfologia

Samice osiągają od 4,79 do 5,62 mm, a samce od 4,25 do 4,55 mm długości ciała. Prosoma jest ciemnobrązowa, w widoku bocznym prostokątna, pozbawiona podziału na część głowową i tułowiową. U samic prosoma ma od 2,1 do 2,36 mm długości i od 1,53 do 1,79 mm szerokości, zaś u samców od 1,86 do 2,36 mm długości i od 1,5 do 1,58 m szerokości. Jamka karapaksu wykształcona jest w postaci słabej, podłużnej linii osiągającej prawie 1/5 jego długości u samca i prawie 1/8 jego długości u samicy. Wszystkie oczy oddalone są od siebie na odległości mniejsze niż ich średnice. Oczy środkowych par rozstawione są na planie czworokąta o przedniej krawędzi tak szerokiej jak tylna. Wysokość nadustka jest od 3,6 do 3,7 razy większa od średnicy oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki mają dwa zęby na krawędzi przedniej, dwa zęby na krawędzi tylnej i niewielką nabrzmiałość w części nasadowej od strony przedniej. Sternum jest tarczowate. Odnóża pierwszej pary mają uda około 1,3 raza dłuższe od karapaksu. Opistosoma (odwłok) ma ciemnobrązowe, silnie zesklerotyzowane skutum i brązowe dyski ze szczecinkami.

Nogogłaszczki samca mają dłuższe niż szerokie, pozbawione apofiz i wyrostków cymbium, szerokie u nasady, faliste, wykrojone na tylnej krawędzi, zwężone ku szczytowi w szpic paracymbium, najszerszy u nasady, wielopłatowy i opatrzony wyrostkami w części szczytowej embolus zataczający połowę okręgu wokół tegulum oraz zakrywający ¾ długości embolusa wyrostek sierpowaty konduktora. Samica ma epigynum sercowate w widoku brzusznym, zaopatrzone w parę okrągłych otworów oddzielonych podłużną przegrodą z U-kształtną wargą. Długie przewody kopulacyjne okrążają zbiorniki nasienne.

Ekologia i występowanie

Pająk ten lasy mieszane zdominowane przez zastrzaliny oraz lasy z dominacją agatisa nowozelandzkiego. Prowadzi skryty tryb życia. Bytuje w ściółce i pod butwiejącymi kłodami.

Gatunek ten występuje endemicznie na Wyspie Północnej Nowej Zelandii. Jest rozprzestrzeniony w części północnej, wschodniej i zachodniej wyspy.