Wierzba śniada (Salix starkeana Willd.[4], syn. Salix livida Wahlenb.[5]) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych.

Wierzba śniada
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

malpigiowce

Rodzina

wierzbowate

Rodzaj

wierzba

Gatunek

wierzba śniada

Nazwa systematyczna
Salix starkeana Willd.
Sp. Pl. 4(2): 677 1806[3]

Rozmieszczenie geograficzne

edytuj

Występuje w Eurazji i Ameryce Północnej. W Polsce rośnie w rozproszeniu w części północnej, na Wyżynie Lubelskiej i Podkarpaciu. Przez Polskę przebiega południowo-zachodnia granica zasięgu. W polskich Karpatach potwierdzono występowanie tylko na jednym stanowisku w Zahutyniu koło Sanoka, ale po 1996 r. na miejscu tym gatunku już nie odnaleziono[6]. Poza tą granicą stwierdzono w Europie jedynie dwa miejsca występowania tego gatunku: na torfowisku Kolibaba w Górach Lewockich (wieś Hradisko na Słowacji) oraz w rejonie Sigmaringen w Jurze Szwabskiej (Niemcy)[7].

Morfologia

edytuj
Pokrój
Krzew do 1 m wysokości.
Gałązki
Nagie lub delikatnie owłosione. Po zdarciu nad nimi kory zaobserwować można w drewnie wypukłe listewki. Pąki podługowate, czerwone[6].
Liście
Podłużnie lub okrągławojajowate, całobrzegie lub drobno ząbkowane w górnej części, żywozielone, na spodzie szarozielone lub sinozielone, z wyraźną nerwacją. Początkowo są delikatnie owłosione, potem nagie. Na szczytach ząbków występują gruczołki[6].
Kwiaty
Zebrane w kotki. Łuski kotkowe tępe, orzęsione na brzegu. Znamię żółte[8].

Biologia i ekologia

edytuj

Nanofanerofit. Rośnie na torfowiskach. Kwitnie w kwietniu i maju. Liczba chromosomów 2n=38, 44[6].

Zagrożenia i ochrona

edytuj

Umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii VU (narażony)[9].

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-11-05] (ang.).
  3. The Plant List. [dostęp 2017-02-02].
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. Global Biodiversity Information Facility [1]
  6. a b c d Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  7. Gejza Runkovič: Kolibaba [w:] "Krásy Slovenska" R. LIV, nr 9/1977, s. 422
  8. Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. Rośliny polskie. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969.
  9. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.