Wiktor Skotarczak
Wiktor Skotarczak (ur. 11 października 1891 w Kamińsku, zm. 21 sierpnia 1974 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i kapitan Wojska Polskiego II RP i Armii Krajowej. Uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 sierpnia 1974 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1911–1913 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Antoniego i Antoniny z d. Kamińska[1]. Absolwent szkoły powszechnej i kursu handlowego. Zmobilizowany w 1911 do armii niemieckiej. Zwolniony w 1913. Pracował jako rzeźnik w fabryce konserw[1].
Ponownie zmobilizowany do armii niemieckiej w 1914, brał udział w walkach podczas I wojny światowej, zwolniony w listopadzie 1918[1].
Od grudnia 1918 brał udział w powstaniu wielkopolskim, organizował wspólnie z bratem Antonim oddziały powstańcze w okolicach Rogoźna. Brał też udział w walkach o Budzyń, Sokołowo, Ryczywół[2]. Dowodził plutonem ckm w walkach o Chodzież. Pod Budzyniem miał duży udział w zdobyciu niemieckiego samochodu pancernego. W lipcu 1919 został mianowany dowódcą 5 kompanii 4 pułku strzelców wielkopolskich z którym następnie brał udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej[2].
Szczególnie zasłużył się 8 sierpnia 1920 podczas walk o Gródek Siemkowski, gdzie „przedostał się z kilkoma żołnierzami pod silnym ogniem przez most na rzece Wiacza i wtargnął do Gródka, przełamując opór przeciwnika. Otworzyło to drogę 4 p. strz. wlkp. do Mińska”[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Od 10 lutego 1920 mianowany dowódcą 10 kompanii w 58 pułku piechoty. Od 10 kwietnia 1920 dowodził podgrupą Strakowice, w skład której wchodził batalion piechoty, bateria artylerii i pociąg pancerny[2]. Trzykrotnie ranny podczas walk we wrześniu 1920. W 1923 przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Poznaniu gdzie prowadził sklep[2].
Podczas wojny obronnej był dowódcą kompanii wartowniczej w Armii „Poznań”. Brał udział w bitwie nad Bzurą po której przedostał się do Warszawy gdzie mianowano go oficerem sztabu odcinka Praga[2]. Po kapitulacji Warszawy pod przybranym nazwiskiem działał w ZWZ i Armii Krajowej[2]. Brał udział w powstaniu warszawskim[3][2]. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania jako inwalida wojenny. Tam też zmarł w 1974 i został pochowany na cmentarzu junikowskim[2].
Był kawalerem[2].
Awanse edytuj
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3172[2][4]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5][2]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[2]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 4 kwietnia 1958[6]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 191.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Polak (red.) 1993 ↓, s. 192.
- ↑ Wiktor Skotarczak. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-04-21]..
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 36 poz.38.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Lista odznaczonych WKP ↓.
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Łapiński: Zarys historii wojennej 58-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-04-21].