Witold Wegner

polski oficer

Witold Wegner (ur. 6 sierpnia 1894 w Kaliszanach[1], zm. 14 lipca 1920 w Holszanach) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej.

Witold Wegner
Ilustracja
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1894
Kaliszany

Data i miejsce śmierci

14 lipca 1920
Holszany

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

74 Górnośląski Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca 159 Pułku Piechoty Wielkopolskiej

Główne wojny i bitwy

powstanie wielkopolskie

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Życiorys

edytuj

Pochodził z rodziny rolniczej o tradycjach patriotycznych: Józefa Wegnera i Katarzyny ze Słomińskich. Uczył się najpierw w ewangelickiej szkole elementarnej, potem w gimnazjum w Wągrowcu[1] i w końcu w gimnazjum humanistycznym w Międzyrzeczu. Kolejny etap jego edukacji – naukę zawodu aptekarza w Poznaniu przerwał wybuch I wojny światowej[1]. Zmobilizowany do armii pruskiej służył w różnych jednostkach taborów na froncie wschodnim, a w 1918 r. trafił także na front zachodni. Pod koniec wojny przebywał na kursie aspirantów oficerskich[1], 13 września 1918 r. mianowany został podporucznikiem i wyznaczony na dowódcę plutonu.

Wybuch powstania wielkopolskiego zastał go u rodziny w Buku, gdzie mieszkali jego dziadkowie i tymczasowo matka[1]. W grudniu 1918 r. został zaangażowany przez Kazimierza Zenktelera do tworzenia oddziałów powstańczych, a 5 stycznia 1919 r. mianowano go komendantem Buku i dowódcą kompanii bukowskiej. Brał udział w walkach o Zbąszyń, Wolsztyn, pod Wielkim Grójcem i w bitwie o Kopanicę. 1 kwietnia 1919 awansowany został na stopień porucznika.

Po zakończeniu powstania wielkopolskiego uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zawsze dbał o swoich żołnierzy i był wśród nich bardzo popularny. 4 lipca 1920, jako podporucznik i dowódca II batalionu 159 Pułku Piechoty Wielkopolskiej został ranny w czasie bitwy nad Dołhem, dostał się do bolszewickiej niewoli i został zamordowany[2]. Oficjalnie został uznany za zmarłego 14 lipca 1920 w miejscowości Holszany[3].

Według innej wersji latem 1920 w trakcie odwrotu próbował przedostać się w cywilnym ubraniu do linii polskich. Niestety został schwytany przez Rosjan i 10 sierpnia 1920 rozstrzelany w Wilnie. W 1929 został oficjalnie uznany za zmarłego. W 1937 pośmiertnie awansowany na stopień kapitana[1].

Był odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy i odznaką pamiątkową 74 pp. Rodziny nie założył.

Upamiętnienie

edytuj

Jest patronem ulicy w Buku. Na budynku mieszczącego się tam przedszkola jest jego wizerunek w formie płaskorzeźby.

 
Witold Wegner - tablica pamiątkowa

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Andrzej Kowalczyk: Buk. Zarys dziejów miasta. Poznań: Kantor Wydawniczy SAWW, 1989, s. 91-92. ISBN 83-85066-00-4.
  2. Bożejko 1929 ↓, s. 16, 32.
  3. Lista strat 1934 ↓, s. 953.

Bibliografia

edytuj