Witosław Porczyński

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Witosław Antoni Porczyński (ur. 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, zm. 3 lutego 1981 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Witosław Porczyński
Ilustracja
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1892
Ciechanów

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1981
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
bitwa pod Gorlicami
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Miecza (Szwecja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Urodził się 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, ówczesnym mieście powiatowym guberni płockiej, w rodzinie Jana, inżyniera technologa, i Leontyny z Chmielińskich, nauczycielki[1].

Podczas I wojny światowej uczestniczył w bitwie pod Gorlicami[2]. W 1918 jako oficer służył w szeregach 3 pułku ułanów w ramach I Korpusu Polskiego w Rosji[3].

Z dniem 4 listopada 1918 został przydzielony do 3 pułku ułanów[4]. 1 marca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 7 listopada 1918[5]. W szeregach 3 pułku ułanów wziął udział w wojnie z bolszewikami.

W 1921 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu normalnego 1921–1923[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 3 pułk ułanów[7]. 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych[8][9][10]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z Oddziału I Sztabu Generalnego do 10 pułku ułanów w Białymstoku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12][13]. W listopadzie 1928 został mianowany dowódcą tego pułku[14][15] i pełnił to stanowisko do lutego 1938[16]. 10 grudnia 1931 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17]. W Białymstoku mieszkał w budynku na terenie koszar przy ul. Kawaleryjskiej 70/3[18]. W marcu 1938 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sztabu[19].

W czasie kampanii wrześniowej był szefem sztabu etapów Armii „Kraków”. W marcu 1943 był szefem sztabu Dowództwa Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii.

Po wojnie w okresie PRL uczestniczył w uroczystościach rocznicowych 10 pułku Ułanów Litewskich[20].

Zmarł 3 lutego 1981[21]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-1-5)[22].

Był żonaty z Ireną z Wallmanów (ok. 1902–1980), z którą miał trzy córki: Marię Janinę Ulatowską (1924–2002), Annę Kazimierę Dajewską (1926–1967), więźniarkę KL Auschwitz i Bergen-Belsen, ofiarę eksperymentów pseudomedycznych, i Zofię Teresę (ur. 1932)[23][24].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. Znaczenie bitwy Tarnowsko - Gorlickiej określanej w najnowszych opracowaniach popularyzatorskich jako Małe Verdun. dunajecbiala.pl. [dostęp 2015-03-01].
  3. 1918, Bobrujsk, Rosja. I Korpus Polski, kadra oficerska 3 Pułku Ułanów. karta.org.pl. [dostęp 2015-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  4. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 29 z 1919 roku, poz. 932.
  5. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 27 z 1919 roku, poz. 868.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 677, 1501.
  7. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 157.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 586.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 17, 547, 599.
  10. Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 346.
  13. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299, 338.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
  15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140, 637.
  16. Dobroński i Filipow 1992 ↓, s. 18.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931 roku, s. 395.
  18. Tradycje. Wojewódzki Sztab Wojskowy w Białymstoku. [dostęp 2019-04-26]..
  19. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 126, 542.
  20. Alicja Zielińska: Koło Żołnierzy 10. Pułku Ułanów Litewskich i Ich Rodzin. poranny.pl, 11 listopada 2011. [dostęp 2015-03-02].
  21. Nekrologi Warszawskie. Informacja O Zmarłych: Witosław Porczyński. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-03-02].
  22. Cmentarz Stare Powązki: IRENA PORCZYŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-04-06].
  23. Kolekcja ↓, s. 2.
  24. Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-03-13].
  25. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 3.
  27. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1084.
  28. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140.
  29. a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299.
  30. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302.
  31. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 29 maja 1929, s. 161–162.
  32. M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  33. a b Kolekcja ↓, s. 3.
  34. Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 21

Bibliografia

edytuj