Woldemar Bargiel

Woldemar Bargiel
	; Woldemar Bargiel, 1885
Data i miejsce urodzenia	3 października 1828 ; Berlin
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1897 ; Berlin
Gatunki	muzyka poważna, muzyka romantyczna
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Woldemar Bargiel (ur. 3 października 1828 w Berlinie, zm. 23 lutego 1897 tamże^[1]^[2]^[3]) – niemiecki kompozytor. Przyrodni brat Clary Wieck-Schumann^[1].

Życiorys edytuj

Jego rodzina pochodziła ze Śląska^[1]. Ojciec, Adolph Bargiel, był nauczycielem muzyki w Berlinie^[1] i drugim mężem matki Clary Wieck^[3]. Jako chłopiec pobierał naukę gry na fortepianie, skrzypcach i organach pod kierunkiem rodziców^[1], śpiewał też w chórze katedry berlińskiej^[2]. Uczęszczał również na lekcje kontrapunktu u Siegfrieda Dehna^[1]^[2]^[3]. W latach 1846–1850 studiował w konserwatorium w Lipsku u Moritza Hauptmanna (teoria), Ignaza Moschelesa (fortepian) oraz Juliusa Rietza i Nielsa Gadego (kompozycja)^[1]. Po powrocie do Berlina pracował jako prywatny nauczyciel muzyki^[1].

W latach 1859–1864 był wykładowcą teorii muzyki w konserwatorium w Kolonii, następnie od 1865 do 1874 działał jako dyrygent i dyrektor szkoły muzycznej w Rotterdamie^[1]. W 1874 roku został wykładowcą kompozycji w Hochschule für Musik w Berlinie^[1]^[2]^[3]. Był nauczycielem m.in. późniejszego dyrygenta i kompozytora, Leo Blecha^[4]. Od 1875 roku był również członkiem senatu berlińskiej Akademie der Künste^[1].

Twórczość edytuj

Tworzył w idiomie romantycznym^[2], pod silnym wpływem muzyki Schumanna i Brahmsa^[1]. Za życia wysoko ceniony jako kompozytor^[2]^[3].

Skomponował m.in. Symfonię C-dur, 3 uwertury koncertowe (do Prometeusza, do Romea i Julii, do Medei), Oktet smyczkowy, 4 kwartety smyczkowe, 3 tria fortepianowe, Sonatę f-moll na skrzypce i fortepian, Suitę D-dur na fortepian i skrzypce, Sonatę fortepianową C-dur^[1].

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 192. ISBN 83-224-0113-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 213. ISBN 0-02-865526-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 48. ISBN 0-674-37299-9.
↑ Leo Blech | Portal Rheinische Geschichte [online], www.rheinische-geschichte.lvr.de [dostęp 2022-06-18] (niem.).

Linki zewnętrzne edytuj

Woldemar Bargiel – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
Nuty Woldemara Bargiela w bibliotece Polona

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 192. ISBN 83-224-0113-2.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 213. ISBN 0-02-865526-5.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 48. ISBN 0-674-37299-9.

[4] Leo Blech | Portal Rheinische Geschichte [online], www.rheinische-geschichte.lvr.de [dostęp 2022-06-18] (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]