Zagato Zele
Zagato Zele – elektryczny mikrosamochód produkowany przez włoskie przedsiębiorstwo Zagato w latach 1974 – 1976.
 Zagato Zele | |
| Inne nazwy |
Elcar |
|---|---|
| Producent | |
| Projektant |
Elio Zagato |
| Zaprezentowany |
Marzec 1972 |
| Okres produkcji |
1974 – 1976 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
3-drzwiowy hatchback |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa zautomatyzowana |
| Napęd | |
| Długość |
2133 mm |
| Szerokość |
1346 mm |
| Wysokość |
1613 mm |
| Rozstaw osi |
1295 mm |
| Masa własna |
495 kg |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Historia i opis modelu edytuj
Po śmierci założyciela legendarnego studia Zagato w 1968 roku, firma przeszła w ręce jego synów: Gianniego i Elio Zagato. Na początku lat 70. XX wieku nowi zarządzający firmą, budującą głównie samochody na zlecenie podjęli, się eksperymentów z autorskimi konstrukcjami. Podczas targów samochodowych Geneva Motor Show w marcu 1972 roku[1] zaprezentowano prototyp lekkiego samochodu sportowego Zagato Aster, a także wariację na temat mikroskopijnego samochodu elektrycznego do miasta pod nazwą Zagato Zele 1000[2]. W czasie gdy własny samochód sportowy Zagato nie wykroczył poza fazę prototypową, tak Zele spotkało się z entuzjastycznym odbiorem. Wybuch kryzysu paliwowego w 1973 roku zwiększył zainteresowanie mikrosamochodami napędzanymi prądem, co skłoniło braci Zagato do wdrożenia Zele do produkcji seryjnej[2].
Produkcyjne Zagato Zele zadebiutowało latem 1974 roku, wyróżniając się zupełnie inną koncepcją niż inne modele dotychczas produkowane przez włoską manufakturę samochody. Jednobryłowe, wysokie i wąskie nadwozie zyskało małe okrągłe reflektory i jedną parę drzwi. Samochód oparto na stalowej ramie, na której osadzono bryłę wykonaną z włókna szklanego[3]. Kabina pasażerska zyskała minimalistyczny wystrój dwoma fotelami i ograniczonymi do minimum przełącznikami[3]. Dla oszczędności, zrezygnowano z odsuwanych okien na rzecz uchylanych[3], z kolei liczne elementy kabiny pasażerskiej i nadwozia zapożyczono ze sklepów z częściami zamiennymi[3]. Płyta podłogowa przejęta została z Fiata 500 i większego 124, z kolei m.in. kolumnę kierownicy i tylne lampy zapożyczono z Lancii Stratos[4]. Nabywcy mieli do dyspozycji 7 różnych kolorów nadwozia[5].
Sprzedaż edytuj
Elektryczny mikrosamochód Zagato trafił do sprzedaży na rynkach Europy Zachodniej, z czego Wielkiej Brytanii dystrybucją pojazdów zajmował się lokalny producent Bristol[4]. Zele eksportowane było także do Stanów Zjednoczonych, gdzie sprzedawane było pod nazwą Elcar[4] i wzbudziło relatywnie duże zainteresowanie na fali trwającego w połowie lat 70. XX wieku kryzysu paliwowego[6]. W ciągu trwającej nieco ponad 2 lata produkcji włoskie zakłady Zagato w Rho pod Mediolanem opuściło łącznie ok. 500 sztuk elektrycznego mikrosamochodu[7].
Dane techniczne edytuj
Zagato Zele było pojazdem w pełni elektrycznym, który napędzany był przez niewielki, 1000-watowy silnik elektryczny napędzający tylną oś, który był konstrukcji rodzimej firmy Magnelli[8]. Nietypowym dla elektrycznego napędu było wykorzystanie 3-stopniowej, zautomatyzowanej przekładni biegów. 12-woltowa bateria pozwalała na przejechanie na jednym ładowaniu ok. 60-80 kilometrów[8], z kolei prędkość maksymalna Zele wynosiła ok. 40 km/h[8]
Przypisy edytuj
- ↑ 1974 Zagato Zele 1000. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).
- ↑ a b The Zagato Zele 1000: A Quirky Electric Car From The 1970s. [dostęp 2022-10-03]. (ang.).
- ↑ a b c d the all electric 1974 zagato zele was decades ahead of its time. [dostęp 2022-10-03]. (ang.).
- ↑ a b c Zagato Zele. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).
- ↑ This Might Just Be The Cheapest Zagato You Could Buy. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).
- ↑ Classic EV: The Zagato Elcar Was The World's Smallest And Most Affordable Electric Car. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).
- ↑ El Car Zele Zagato Electric Car Restoration 1974. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).
- ↑ a b c 1976 ZAGATO ZELE 1000. [dostęp 2022-10-05]. (ang.).