Zbigniew Madaliński
Zbigniew Madaliński (ur. 17 grudnia 1897 w Warszawie, zm. 18 marca 1983 w Siedlcach) – kapitan Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 1983 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1928 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 17 grudnia 1897 w Warszawie, w rodzinie Józefa i Ewy z Rogaczewskich[1]. W 1909 rozpoczął naukę w szkole technicznej Jerzego Kühna[2]. W listopadzie lub grudniu 1913 został członkiem Związku Strzeleckiego[2]. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i wziął udział w bitwie pod Kostiuchnówką podczas której został ranny w dniu 6 lipca 1916.
Od 1 grudnia 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim, skierowany został do służby na polsko-litewskiej linii demarkacyjnej. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, sprawując od dnia 14 lipca 1920 dowództwo nad kompanią ochotników wileńskich. Szczególne zasługi położył w dniu 24 lipca tego roku w trakcie bitwy pod Kuźnicą Białostocką, kiedy to otoczony przez liczniejszego wroga stawił mu skuteczny opór i uniknął niewoli. Za wykazane w tej bitwie bohaterstwo podchorąży Zbigniew Madaliński z grupy Bieniakonie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3][4].
Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim. 23 sierpnia 1924 prezydent RP mianował go podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty z dniem 1 lipca 1924 oraz ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1924 i 1. lokatą[5][6]. Po promocji został przeniesiony do 82 pułku piechoty w Brześciu[2][7]. Awansowany na porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1926 i 1. lokatą[8]. W 1927 został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu[2][9]. Z dniem 31 października 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[10]. Mieszkał w Wołominie, ul. Trakt Warszawski 24[1]. W 1934 jako porucznik stanu spoczynku zajmował 1. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów piechoty[11]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Warszawa Miasto III i przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, pozostając oficerem przewidzianym do użycia w czasie wojny[12].
Wziął udział w walkach polskiego września, podczas których dowodził kompanią w Samodzielnej Grupie Operacyjnej „Polesie”. Uniknąwszy niewoli przedostał się w połowie stycznia 1940 do Francji. Tam wstąpił do Wojska Polskiego i awansował na kapitana.
W 1947 wyjechał z Anglii do Kanady, ale w 1978 wrócił do Polski[4]. Zmarł 18 marca 1983 w Siedlcach i został pochowany na cmentarzu Centralnym[4] (sektor XIII, rząd W, grób 13). Był dwukrotnie żonaty. W 1928 ożenił się z Janiną Korwin-Krukowską, a w 1936 z Łucją Urbańską (1911–1997)[3][13]. Druga żona służyła podczas II wojny światowej w armii gen. Władysława Andersa oraz w 300 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej"[3]. Była kapralem Pomocniczej Lotniczej Służby Kobiet o specjalności kancelistka[13]. Zbigniew Madaliński nie posiadał potomstwa[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5865 – 20 listopada 1922[14][1]
- Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][16]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej nr 1255[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[16]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[17]
- Odznaka „Za wierną służbę”[17]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 92.
- ↑ a b c Madaliński Zbigniew, ps. „Waligórski, Czyżewski, Szary”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-17].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924, s. 479.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 407.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 314.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 274.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 332.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 843.
- ↑ a b Madalińska Łucja. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2023-11-17].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922, s. 910.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia
edytuj- Madaliński Zbigniew. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.13-862 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.