Zdzisław Papierkowski
Zdzisław Jan Papierkowski (ur. 29 marca 1903 w Schodnicy, zm. 18 listopada 1980 w Lublinie) – polski profesor prawa, specjalista z zakresu prawa karnego.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk prawnych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Prorektor KUL | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Był synem Jana Papierkowskiego i Sabiny z domu Czołońskich. W latach 1913-1918 uczył się w gimnazjum w Jaśle, a w latach 1918-1921 w Samborze, po czym odbywał studia prawnicze we Lwowie. Studiował jednocześnie na Uniwersytecie Lwowskim oraz na tamtejszej Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego. W 1924 roku, tj. na ostatnim roku swych studiów przejął obowiązki asystenta na wydziale prawa, którą to funkcję pełnił do października 1933 roku. Dnia 2 lipca 1925 roku otrzymał tytuł magistra prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza. Po ukończeniu studiów prawniczych uczęszczał jeszcze przez 4 lata na wykłady z historii na Wydziale Humanistycznym UJK. Dnia 22 grudnia 1927 roku uzyskał stopień doktora nauk prawnych. W latach 1930-1931 przebywał za granicą doskonaląc wiedzę z zakresu prawa karnego na uniwersytetach w Wiedniu, Innsbrucku, Berlinie, Münster oraz w Bibliotece Narodowej w Paryżu. W 1933 roku został docentem, początkowo ze specjalnością z zakresu postępowania karnego później zaś także z zakresu prawa karnego materialnego.
Podczas pobytu we Lwowie, prof. Papierkowski zdobył aplikację sędziowską i pełnił funkcję sędziego grodzkiego a później sędziego okręgowego-śledczego, a także prowadził wykłady na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Od 1931 roku przebywał w Lublinie, pracując tam do 1939 roku m.in. jako sędzia okręgowo-śledczy. Podczas pobytu w Lublinie prof. Papierkowski wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Dnia 19 sierpnia 1937 roku, uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego KUL z zakresu prawa karnego materialnego i postępowania karnego.
Podczas II wojny światowej prof. Papierkowski pracował w tartaku, trudnił się drobnym handlem i zbieraniem ziół, przebywając w Dęblinie, Rudzie Różanieckiej oraz Iwoniczu-Zdroju.
Po zakończeniu wojny, dnia 5 stycznia 1946 roku, został profesorem zwyczajnym z zakresu prawa karnego materialnego i postępowania karnego. Podczas pracy na KUL, kierował Katedrą i Zakładem Prawa Karnego Materialnego i Procesowego na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych. Przez dwa lata pełnił też obowiązki dziekana tego wydziału. Po jego likwidacji, wykładał współczesne prawo polskie na Wydziale Prawa Kanonicznego, psychologię kryminalną na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej oraz historię państwa i prawa w nowożytnych państwach słowiańskich na Wydziale Nauk Humanistycznych. Pełnił funkcję prorektora KUL, a w ostatnich 2 latach przed przejściem na emeryturę, był również prodziekanem Wydziału Prawa Kanonicznego. Był członkiem Towarzystwa Naukowego KUL działającym w jego zarządzie.
Jego dorobek naukowy obejmuje 218 drukowanych pozycji, w tym: książki, monografie, skrypty, artykuły, recenzje i glosy, z zakresu prawa karnego materialnego i procesowego.
Za swą działalność, odznaczony został Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz medalem za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Bibliografia edytuj
- Gazeta Prawnicza 1981 r. nr 1; Księga jubileuszowa 50-lecia KUL
- A. Dębiński, W. Staszewski, M. Wójcik Dziekani Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL Wyd. KUL 2008 r.
- A. Dębiński, W. Staszewski, M. Wójcik Profesorowie Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Wyd, KUL 2008 r.