Zelwianka (biał. Зaльвянка, ros. Зельвянка) – rzeka w zachodniej Białorusi (obwód grodzieński i brzeski), lewy dopływ Niemna w zlewisku Morza Bałtyckiego. Długość - 170 km, powierzchnia zlewni - 1940 km², średni przepływ u ujścia - 11 m³/s, minimalny - 0,46 m³/s (1969), maksymalny - 289 m³/s (1958), nachylenie - 0,4%.

Zelwianka
ilustracja
Kontynent

Europa

Państwo

 Białoruś

Rzeka
Długość 170 km
Powierzchnia zlewni

1940 km²

Średni przepływ

11 m³/s u ujścia

Źródło
Współrzędne

52°51′15,3″N 24°29′20,6″E/52,854244 24,489050

Ujście
Recypient Niemen
Współrzędne

53°24′10,5″N 24°32′16,7″E/53,402907 24,537973

Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast po lewej znajduje się punkt z opisem „ujście”

Źródła w południowej części Wysoczyzny Wołkowyskiej, przez którą w górnym odcinku się przełamuje, płynąc na północ. Zasila zelwiański zbiornik wodny, wypływa na Równinę Nadniemeńską i uchodzi do Niemna w mieście Mosty. Skanalizowana na długości 44,2 km w środkowym biegu. Dolina błotnista, szerokości do 2,5 km, koryto szerokości 15-20 m. Brzegi piaszczyste, strome. System melioracyjny.

Historia edytuj

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku obroną mostu na Zelwiance wsławił się młody kapitan Józef Sułkowski[1].

W lutym 1919 roku, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, rzeka Zelwianka stanowiła linię frontu pomiędzy oddziałami Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Iwaszkiewicza i Armią Czerwoną[2].

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Marian Brandys: Oficer największych nadziei. Warszawa: Iskry, 1964, s. 59.
  2. Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 57. ISBN 978-83-11-11934-5.