Zofia Wóycicka
Zofia Maria Anna z Niemojewskich Wóycicka (ur. 26 lipca 1900 w Warszawie[1], zm. 20 października 1999 tamże) – polska działaczka społeczna, uczestniczka powstania warszawskiego.
| Pełne imię i nazwisko |
Zofia Maria Anna z Niemojewskich Wóycicka |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Miejsce zamieszkania |
Warszawa |
| Narodowość |
polska |
| Małżeństwo |
Życiorys edytuj
Zofia Niemojewska ukończyła Żeńskie Prywatne Gimnazjum Filologiczne prowadzone przez Janinę Popielewską i Janinę Roszkowską w Warszawie. Studiowała nauki polityczne w Wolnej Wszechnicy Polskiej[2] oraz uczyła się aktorstwa u A. Różyckiego. W czasie powstania warszawskiego walczyła w randze strzelca[3]. W powstaniu brały udział również dzieci Zofii – Hanna Wóycicka po mężu Górska, i Tadeusz Henryk Wóycicki ps. Rawicz II, Leszno (1922–2017). Mąż zginął w powstaniu[3][4].
Po powstaniu przebywała w niewoli niemieckiej: od 13 października 1944 roku w Stalagu IV-B/H Zeithain (obóz szpitalny – oddział Stalagu IV-B Mühlberg), numer jeniecki 299785[3].
Po wyzwoleniu powróciła w 1945 roku do Polski.
Działalność społeczna w Warszawie edytuj
W 1937 roku została laureatką pierwszego konkursu „Warszawa w kwiatach”, ogłoszonego przez prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego. Jej balkon przy ul. Wspólnej 16 m. 6 zwyciężył w tym konkursie, ex aequo z balkonem Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej przy ul. Polnej 62. W nagrodzie otrzymała obraz Tadeusza Cieślewskiego (syna) „Kamienne Schodki”.
W latach 1945–1960 pracowała społecznie dla Powiśla i współtworzyła Towarzystwo Przyjaciół Warszawy, była wieloletnią (przez ponad 30 lat) prezes Towarzystwa Przyjaciół Warszawy oddział Powiśle. Była organizatorką wielu imprez kulturalnych i koncertów dla warszawiaków. W 1971 roku zainicjowała na Powiślu przywrócenie konkursu „Warszawa w kwiatach”, którego powojenna edycja objęła całą Warszawę w 1984 roku[3][5].
Wymyśliła, zorganizowała i prowadziła do końca życia Powiślańskie Wieczory w Zamku Ostrogskich, które są wydarzeniem kulturalnym Powiśla[6].
Życie prywatne edytuj
Zofia Niemojewska była córką Henryka Niemojewskiego (~1864–1926) i jego żony Izabeli z domu Ulanowskiej (1870–1946). Miała starszego brata Tadeusza (1897–1945)[2][4]. W 1921 roku wyszła za Kazimierza Wóycickiego (hydrologa) (1898–1944).
Oboje z mężem pochowani są na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 75, rząd 6, miejsce 9–10)[4].
Upamiętnienie edytuj
- Z wdzięczności za 30-letnie prezesowanie Oddziałowi Powiśle Towarzystwo Przyjaciół Warszawy posadziło 15 maja 1998 roku sosnę koreańską na terenie klasztoru Sióstr Miłosierdzia przy ul. Tamka 35[7].
- Nazwiskiem Zofii Wóycickiej został nazwany plac na skrzyżowaniu ulic Solec, Dobrej, Czerwonego Krzyża i Stefana Jaracza w Warszawie, przed budynkiem dawnego szpitala „Solec”. Nadania nazwy dokonano 27 września 2007 roku[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Barbara Petrozolin-Skowrońska, Zofia Wóycicka, „Gazeta Stołeczna”, wyborcza.pl, 9 listopada 1999 [dostęp 2023-03-28].
- ↑ a b Barbara Petrozolin-Skowrońska, Inteligencja warszawska w Kazimierzu: Niemojewscy, Wóyciccy i „Arkadia”, „Kronika Warszawy”, 1 (145), Stowarzyszenie Przyjaciół Archiwum Państwowego m.st. Warszawy i Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, 1999, s. 6–19, ISSN 0137-3099.
- ↑ a b c d Profil Zofii Wóycickiej w serwisie Powstańcze biogramy [online], www.1944.pl [dostęp 2023-03-26].
- ↑ a b c Profil Zofii Niemojewskiej w serwisie Wielka genealogia Minakowskiego [online], wielcy.pl [dostęp 2023-03-26].
- ↑ a b Plac Wóycickiej Zofii [online], ulicetwojegomiasta.pl [dostęp 2023-03-26].
- ↑ Lech Królikowski, Zofia Wóycicka – symbol i duma Powiśla, „Gazeta Stołeczna”, wyborcza.pl, 21 marca 1998 [dostęp 2023-03-28].
- ↑ Drzewko pani Zofii, „Gazeta Stołeczna”, wyborcza.pl, 16 maja 1998 [dostęp 2023-03-28].