Zygmunt Dominikowski
Zygmunt Dominikowski (ur. 10 kwietnia 1951) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1969–2010 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
• d-ca plzmot, kpzmot, bzmot |
| Odznaczenia | |
  
| |
Przebieg służby wojskowej
edytujW 1969 Zygmunt Dominikowski rozpoczął studia wojskowe w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1973. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu piechoty zmotoryzowanej w 55 pułku zmechanizowanym w Braniewie z 16 Dywizji Pancernej. W 1975 objął funkcję dowódcy kompanii piechoty zmotoryzowanej, a w okresie 1975–1979 dowodził batalionem piechoty zmotoryzowanej w tej jednostce. Od października 1979 do sierpnia 1982 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu których wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 55 pz[1].
W 1984 objął funkcję dowódcy 5 pułku zmechanizowanego, którym był do 1986. Następnie dowodził 4 pułkiem desantowym z 7 Dywizji Desantowej. W 1990 powierzono mu stanowisko zastępcy dowódcy 7 Brygady Obrony Wybrzeża w Gdańsku, a w 1992 szefa sztabu–zastępcy dowódcy tej brygady. W 1993 objął funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 8 Dywizji Obrony Wybrzeża w Koszalinie. W 1994 został w drodze wyróżnienia skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej w Moskwie i po ich ukończeniu powrócił do 8 Dywizji na stanowisku szefa sztabu – zastępcy dowódcy[1]. Następnie został skierowany do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, gdzie objął obowiązki zastępcy szefa Zarządu Operacyjno-Strategicznego. Od 2000 był zastępcą szefa Zarządu Planowania Operacyjnego Generalnego Zarządu Operacyjnego SG WP, a od 2001 szef tego Zarządu[1][2][3].
15 sierpnia 2001 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała brygady[4]. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. W kolejnych latach do 2009 pełnił służbę na stanowiskach: szef Generalnego Zarządu Operacyjnego – P3 w SG WP[5], doradca podsekretarza stanu ds. Uzbrojenia i Modernizacji w pionie polityki zbrojeniowej MON[6]. 15 sierpnia 2004 został awansowany na stopień generała dywizji przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. 8 lipca 2009 został przeniesiony do rezerwy kadrowej[7][8]. W lutym 2010 zakończył zawodową służbę wojskową[9].
- podporucznik – 1973
- porucznik – 1975
- kapitan – 1979
(...)
- generał brygady – 15 sierpnia 2001[1]
- generał dywizji – 15 sierpnia 2004[10]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 160.
- ↑ Generałowie. tygodnikprzeglad.pl, 2001-10-15. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Spotkanie po latach żołnierzy 4 Pomorskiego Pułku Desantowego. lebork.naszemiasto.pl, 2015-09-25. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Awantura o lampasy. tygodnikprzeglad.pl, 2001-08-20. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Generalicja Wojska Polskiego. serwis-militarny.net, 2005-12-25. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Generałowie odchodzą, minister zostaje. altair.com.pl, 2009-09-20. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ PSL nie chce odpowiadać za kryzys w armii. dziennik.pl, 2009-07-27. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Zakupy do Afganistanu pod znakiem zapytania. polityka.pl, 2009-07-27. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Pożegnanie generałów z mundurem. mon.gov.pl, 2009-09-11. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Udział Prezydenta RP w uroczystościach z okazji Święta Wojska Polskiego. prezydent.pl, 2004-08-15. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Nadanie orderów. prawo.pl, 2005-11-07. [dostęp 2021-04-28].
Bibliografia
edytuj- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2001, 2004.