Zygmunt Waliszewski
Zygmunt Waliszewski (ur. 1 grudnia 1897 w Petersburgu, zm. 5 października 1936 w Krakowie) – polski malarz i rysownik, reprezentant nurtu kolorystycznego, należał do kapistów.
 Zygmunt Waliszewski, Autoportret w czerwonym zawoju, 1929 | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 października 1936 |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Jego matką była Michalina z domu Regulska (siostra Cecylii, matki Marii Leśniakowej)[1]. Malarstwa i rysunku uczył się w Tyflisie w Gruzji u Mikołaja Sklifasowskiego i B. Vogla. W wieku 11 lat wystawił swoje prace na wystawie „Cudowne dziecko”. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W Moskwie poznał artystów z grupy Świat Sztuki. Zwiedził też moskiewskie zbiory malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. W roku 1920 wyjechał do Polski. Od 1921 studiował pod kierunkiem Wojciecha Weissa i Józefa Pankiewicza w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1924–1931 kontynuował studia w Paryżu pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W roku 1930 uczestniczył w wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak. W Paryżu zachorował na nieuleczalną chorobę Buergera. Amputowano mu obie nogi. Groziła mu amputacja rąk. W roku 1931 powrócił do Polski, mieszkał w Warszawie i Krakowie. W roku 1933 ożenił się. Mimo kalectwa malował nadal. W latach 1935–1936 stworzył plafon w Kurzej Stopce na Wawelu. W 1936 zaprojektował scenografię do opery Pergolesiego La serva padrona. Zmarł wkrótce potem.
11 listopada 1937 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Waliszewski malował pejzaże, martwą naturę, portrety i kompozycje figuralne, wzorowane na arcydziełach dawnego malarstwa. Niezależnie od choroby, ukazywał świat radosny, ekspresyjny; inspirując się przy tym konwencją komedii dell’arte. Pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny.
Galeria edytuj
-
Uczta u Benvenuta Celliniego
-
Diana i Akteon
-
Ogród botaniczny w Warszawie
-
Akt w kapeluszu
-
Bitwa nad Dubissą
-
Portret Kiryła Zdanowicza
-
Wyspa miłości
-
Malarz i modelka
-
Pomnik generała Championnet w Valence
-
Wenus
-
Autoportret kubizujący
-
Toaleta Wenus
-
Uczta I, tzw. Duża
-
Uczta II, tzw. Wenecka
-
Chłopcy i martwa natura
-
Kwiaty
-
Pan w zielonym fraku
-
Martwa natura
Przypisy edytuj
- ↑ Hanna Kaniasta, Grzegorz Ryczywolski: Emerykowie. muzeumkonstancina.pl, 2012. [dostęp 2017-06-17].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.
Bibliografia edytuj
- Maciej Masłowski, Zygmunt Waliszewski, Warszawa 1962, wyd. Arkady.
- Kultura polska: Zygmunt Waliszewski, Irena Kossakowska, 2001.
- Hanna Bartnicka-Górska, Anna Prugar-Myślik: Zygmunt Waliszewski – wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1999, ISBN 83-7100-124-X.