11 Batalion Strzelców (1939)
11 Batalion Strzelców (11 bs) – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP nieistniejący podczas pokoju.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
27 sierpnia 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni |
ppłk Władysław Warchoł |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Historia edytuj
W garnizonie Brody stacjonował II batalion 43 pułku piechoty, mający status oddziału detaszowanego[1][2][3][4].
27 sierpnia 1939, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, dotychczasowy II/43 pp został przekształcony w baon strzelców nr 11, natomiast w jego miejsce, w Dubnie, został sformowany nowy II baon 43 pp[5]. Pod względem ewidencyjnym baon strzelców nr 11 należał do Ośrodka Zapasowego Strzelców[5].
31 sierpnia 1939 batalion strzelców nr 11 został przydzielony do Wołyńskiej Brygady Kawalerii.
1 września 1939, w trakcie bitwy pod Mokrą, batalion osłaniał lewe skrzydło brygady, broniąc Łobodna[6].
Dowódcy batalionu edytuj
- kpt. / mjr piech. Stefan Wyczółkowski (1923 – 1924)
- mjr piech. Marian Hyla (1925)
- mjr piech. Jan Dańkowski (IV 1928 – III 1931)
- mjr piech. Bronisław Zgłobicki (od III 1931)
- mjr dypl. piech. Karol Jeżowski (od 1936)
- ppłk piech. Władysław Warchoł (do IX 1939)
Organizacja wojenna i obsada personalna 1 września 1939 edytuj
Organizacja wojenna i obsada personalna 1 września 1939[7]
- dowódca batalionu – ppłk piech. Władysław Warchoł †1940 Charków
- zastępca dowódcy batalionu – mjr piech. Joachim Rogala
- adiutant – kpt. piech. Franciszek Teodor Knapik[a]
- lekarz – por. lek. Stefan Leszek Marciniak †1940 Charków[9]
- dowódca 1 kompanii – kpt. Tadeusz Dębski
- dowódca 2 kompanii – kpt. Aleksander Zawada
- dowódca 3 kompanii – por. Józef Pawlak
- dowódca kompanii karabinów maszynowych – por. Paweł Górski †21 IX 1939 Łaszczów[10]
- dowódca plutonu moździerzy – por. Józef Krężel
- dowódca plutonu łączności – kpt. Mieczysław Malinowski
- pluton pionierów
- pluton zwiadowców (drużyna kolarzy, sekcja zwiadu konnego)
- pluton przeciwpancerny
- pluton gospodarczy – ppor. Marian Dworak
Odznaczeni Virtuti Militari edytuj
Za udział w walkach w trakcie Kampanii wrześniowej odznaczonych orderem Virtuti Militari zostało jedenastu żołnierzy batalionu:
- ppłk piech. Władysław Warchoł
- kpt. Franciszek Teodor Knapik
- kpt. Aleksander Zawada
- por. Józef Krężel
- por. lek. Stefan Leszek Marciniak
- por. Józef Pawlak
- ppor. Jerzy Godorowski
- st. sierż. Władysław Goc
- sierż. Stanisław Prus
- plut. Karol Wróblewski
- kpr. Piotr Pudełko
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 253.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 573.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 600.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 95.
- ↑ Wojciech Włodarkiewicz, Wołyńska Brygada Kawalerii w bitwie pod Mokrą [online] [dostęp 2020-08-18].
- ↑ Bielski 1991 ↓, s. 353.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 330.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 345.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07836-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].