37 Pułk Artylerii Lekkiej
37 Łużycki Pułk Artylerii Lekkiej (37 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1944 |
| Rozformowanie |
1956 |
| Nazwa wyróżniająca |
Łużycki[1] |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Sergiusz Rawicki |
| Działania zbrojne | |
| Front wschodni (II wojna światowa) | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja |
Skierniewice[4] |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
a.jpg)
Pułk został sformowany w okolicach Siedlec i Mordów na podstawie rozkazu nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 roku. 22 października 1944 roku w Mordach żołnierze pułku złożyli przysięgę[5].
Sztandar pułkowi ufundowali mieszkańcy Skierniewic.
Skład etatowy edytuj
Razem:
żołnierzy – 1093 (oficerów – 150, podoficerów – 299, kanonierów – 644)
sprzęt:
- 76 mm armaty – 24
- 122 mm haubice – 12
- rusznice przeciwpancerne – 12
- pistolety maszynowe – 419
- samochody – 108
- ciągniki – 24
Działania bojowe edytuj
Pułk wchodził w skład 8 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty z 2 Armii WP.
Chrzest bojowy przeszedł 14 kwietnia 1945 roku, forsując Nysę na odcinku Rothenburg, Nieder-Neundorf. Po przełamaniu obrony niemieckiej nad Nysą, pułk wspierając natarcie dywizji, dotarł na przedmieścia Drezna.
Po powrocie spod Drezna uczestniczył w walce z niemieckimi oddziałami pancernymi. Do najcięższych walk pułku w tym okresie należały działania obronne pod Budziszynem, Cölln Streda, Weidlitz i w rejonie masywu leśnego Forst Nikel.
W operacji praskiej wspierał dywizjonami piechotę w walkach o Mikulaszowice, Labendave, Lukor.
Szlak bojowy zakończył 10 maja 1945 roku na terenie Czechosłowacji.
|
|
|
|
|
|
Żołnierze pułku edytuj
Dowódcy pułku:
- ppłk Sergiusz Rawicki (do 10 I 1945)
- ppłk Grzegorz Wasiljew (do 5 II 1945)
- ppłk Bieremowski (do 12 II 1945)
- ppłk Skorobogatow (do 23 IV 1945)
- mjr Abramczenko (od 23 IV 1945)
Oficerowie:
|
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari” [6] 
|
|
Okres powojenny edytuj
Pułk stacjonował początkowo w garnizonie Skierniewice, a następnie w Tarnowskich Górach[7].
W 1956 roku pułk został rozwiązany[8]. Jego tradycje i numer przejął reorganizujący się na etat pułku artylerii haubic, 38 pułk artylerii lekkiej 7 Dywizji Piechoty. Po reorganizacji powstał 37 Łużycki pułk artylerii.
Przypisy edytuj
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 295, 28 sierpnia 1945. → Rzepski 1970 ↓, s. 416
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org., 30 marca 1946.
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 428.
- ↑ Ways 1967 ↓, s. 116.
- ↑ a b Rzepski 1965 ↓, s. 304.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 429.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 187.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Stanisław Rzepski: 8 Dywizja Piechoty. Z dziejów 8 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty im. Bartosza Głowackiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Stanisław Rzepski: Szlakiem 37 pal. Z dziejów 37 Łużyckiego pułku artylerii lekkiej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.