Wikipedia

ARV Sábalo

ARV Sábalo (S-31) – wenezuelski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Wenezuelę niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1300. Został zwodowany 1 lipca 1975 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli(inne języki) 6 sierpnia 1976 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).

ARV Sábalo (S-31)
Ilustracja
„Sábalo” (2012)
Klasa

okręt podwodny

Typ

209/1300

Projekt

IK 79

Historia
Stocznia

Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia Niemcy

Położenie stępki

2 maja 1973

Wodowanie

1 lipca 1975

 Marynarka Wojenna Wenezueli
Wejście do służby

6 sierpnia 1976

Los okrętu

w służbie (stan na 2018)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1263 ton
1370 ton

Długość

59,5 m

Szerokość

6,25 m

Zanurzenie

5,5 m

Zanurzenie testowe

250 m

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM
1 śruba
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


11,5 węzła
21,4 węzła

Zasięg

8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu

Sensory
sonar aktywny STN Atlas CSU-3, sonar pasywny GHG AN 5039A1
Uzbrojenie
14 torped
Wyrzutnie torpedowe

8 x 533 mm

Wyposażenie
system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy
Załoga

33

Projekt i budowa

edytuj

ARV „Sábalo” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 79), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1300, przedłużonej o ponad 3,5 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2][a].

Jednostka została zamówiona przez rząd Wenezueli w 1971 roku[3][4][b] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 67)[3][6]. Stępkę okrętu położono 2 maja 1973 roku[3][6], a został zwodowany 1 lipca 1975 roku[6][c].

Dane taktyczno–techniczne

edytuj

„Sábalo” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej[4][7]. Długość całkowita jednostki wynosi 59,5 metra, szerokość 6,25 metra i zanurzenie 5,5 metra[3][6][d]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1263 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1370 ton[2][e]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min[6][f], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generator Siemens o mocy 578 KM, poruszany czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy 800 KM przy 1450 obr./min każdy[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 21,4 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[6][g]. Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 10 węzłów na powierzchni, 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 200 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[6]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[6]. Zbiorniki paliwa mieszczą 87 ton paliwa[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność 50 dób[6]. Okręt posiada dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące[7][8].

Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped AEG SUT SST-4(inne języki) Mod 1[6][9]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3 z modułem aktywnym AN407 A9 i biernym A526, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1 i bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[6].

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 28 podoficerów i marynarzy[6].

Służba

edytuj

6 sierpnia 1976 roku jednostkę pod nazwą „Sábalo” przyjęto do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli(inne języki)[6][7]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-21, zmieniony później na S-31[3][6].

W 1979 roku na okręcie wybuchł pożar, którego skutki usunięto podczas generalnego remontu w macierzystej stoczni HDW w Kilonii w 1981 roku[3][6]. Kolejny remont połączony z modernizacją (m.in. instalacja nowego sonaru CSU-3-32, co spowodowało przedłużenie jednostki do 61,2 metra i zwiększenie wyporności do 1320 ton w położeniu nawodnym[h] i 1450 ton pod wodą; oprócz tego wydłużono kiosk, obudowano rufę nowym płaszczem ochronnym, wymieniono silniki wysokoprężne, system kontroli ognia i peryskopy) przeprowadzono w Kilonii w latach 1990–1992, a okręt wyruszył w drogę do kraju 16 listopada 1992 roku[6][10]. Ponowny remont i modernizacja miały miejsce w krajowej stoczni Dianca w Puerto Cabello od 30 grudnia 2004 roku do 22 lutego 2006 roku, podczas której m.in. wymieniono baterie akumulatorów i systemy kontroli uzbrojenia[6][11].

Jednostka nadal znajduje się w składzie wenezuelskiej floty (stan na 2018 rok)[12].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Moore 1974 ↓, s. 589, Moore 1981 ↓, s. 715, Moore 1985 ↓, s. 756, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 podają, że okręt zbudowano według projektu o sygnaturze IK 81.
  2. ↑ Kontrakt podpisano w 1972 roku[5].
  3. ↑ Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 podają identyczną datę wodowania; Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają natomiast, że okręt zwodowano 21 sierpnia 1975 roku.
  4. ↑ Identycznie podaje Moore 1985 ↓, s. 756. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje długość 45,6 metra; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają długość 54 metry.
  5. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje wyporność serii 209/1300 wynoszącą 1265/1295 ton; Faulkner 2004 ↓, s. 460, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 1285/1600 ton; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 990/1350 ton.
  6. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
  7. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu.
  8. ↑ Bez zbiorników balastowych.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
  2. ↑ a b c Ehlers 2013b ↓, s. 90.
  3. ↑ a b c d e f Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637.
  4. ↑ a b Moore 1974 ↓, s. 589.
  5. ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Ehlers 2013b ↓, s. 91.
  7. ↑ a b c Moore 1981 ↓, s. 715.
  8. ↑ Moore 1985 ↓, s. 756.
  9. ↑ Faulkner 2004 ↓, s. 460.
  10. ↑ Saunders 2004 ↓, s. 900.
  11. ↑ Saunders 2009 ↓, s. 979.
  12. ↑ worldwarships.com 2018 ↓.

Bibliografia

edytuj
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII.. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII.. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Sabalo. worldwarships.com. [dostęp 2018-03-11]. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=ARV_Sábalo&oldid=74924739”