Adam Kiciński

polski generał

Adam Leon Kiciński (ur. 11 kwietnia 1872 w Lechanicach w powiecie wareckim, zm. 13 czerwca 1959 w Poznaniu) – podpułkownik kawalerii cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Adam Leon Kiciński
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1872
Lechanice, powiat warecki

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1959
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1893–1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

10 Brygada Kawalerii

Stanowiska

dowódca brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)

Biogram

edytuj

Urodził się 11 kwietnia 1872 w Lechanicach, w rodzinie Kazimierza, właściciela majątku ziemskiego, i Urszuli z Łempickich. Był chrześniakiem Piotra Wysockiego.

Ukończył studia na Wydziale Artylerii Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. Od 1893 był oficerem artylerii cesarskiej i królewskiej Armii, a od 1899 kawalerii. W 1901 był oficerem ordynansowym Franciszka Józefa I. Służył w 1 pułku ułanów w Krakowie i Lwowie, a następnie (od 1912) w 13 pułku ułanów w Złoczowie. Został ciężko ranny w bitwie pod Jarosławicami 2 sierpnia 1914. Następnie skierowany do 6 pułku ułanów, walczył na froncie wschodnim (podpułkownik z 1917).

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 zastępca dowódcy, a potem dowódca 8 pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego (do 4 lutego 1920).

Od lutego 1920 był zastępcą szefa sekcji kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Później dowodził X Brygadą Jazdy (w 1924 przeformowaną w X Brygadę Kawalerii). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[1]. Z dniem 1 czerwca 1924 został mianowany dowódcą XVI Brygady Kawalerii we Lwowie[2]. W lipcu 1924 minister Spraw Wojskowych zmienił swoje rozporządzenie i pozostawił go na stanowisku dowódcy X Brygady Kawalerii w Przemyślu[3]. Pełniąc służbę na stanowisku dowódcy brygady pozostawał w ewidencji 8 pułku ułanów.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów[4].

W październiku 1925 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. Z dniem 31 grudnia 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Krakowie przy ul. Wolskiej 9 (obecnie ul. J. Piłsudskiego)[6], następnie w Poznaniu[7].

Był żonaty z Józefą Morawską. Mieli pięcioro dzieci: Kazimierza, Jana, Stanisława, Teresę i Annę (żonę Eugeniusza Romiszewskiego).

Zmarł 13 czerwca 1959 w Poznaniu. Został pochowany 16 czerwca 1959 na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 9, kwatera 3-11-11)[8].

Awanse

edytuj

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rocznik oficerski 1923 s. 116, 675. W 1924 termin "jazda" został zastąpiony terminem "kawaleria".
  2. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 53 z 05.06.1924 r.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 66 z 13.07.1924 r. Rocznik oficerski 1924 s. 84, 119.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r. Piotr Stawecki błędnie podał, że otrzymał awans ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 106 z 15.10.1925 r.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
  7. a b M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
  8. Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2020-10-24].
  9. M.P. z 1929 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu wyszkolenia wojskowego”.
  10. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

edytuj