Adam Majewski (poeta)

Adam Majewski (ur. 4 stycznia 1979 w Gdańsku) – polski poeta, eseista i publicysta; twórca fotografii artystycznej i podróżniczej; wykładowca akademicki. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim oraz studiów biznesowych w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

Adam Majewski

Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1979 Gdańsk
Narodowość	Polska
Język	polski
Alma Mater	Uniwersytet Gdański, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie
Dziedzina sztuki	poeta, eseista, publicysta, twórca fotografii

Życiorys

Autor tomu wiersze (słowo/obraz, Gdańsk 2002) w opracowaniu graficznym prof. Janusza Górskiego (ASP w Gdańsku) i Anny Okońskiej, nagrodzonego w 43. konkursie PTWK „Najpiękniejsze Książki Roku” podczas Międzynarodowych Targów Książki w Warszawie w roku 2003.

Teksty literackie i publicystyczne zamieszczał m.in. w „Autografie”, „Blizie”, „Czasie Kultury”, „Czasie Literatury”, „Didaskaliach”, „FA-arcie”, „Frazie”, „Gazecie Wyborczej”, „Ha!arcie”, „Kartkach”, „Kresach”, „Metaforze”, „Migotaniach”, „Odrze”, „Pograniczach”, „Punkcie Po Punkcie”, „Strefie Biznesu”, „Studium”, „Toposie”, „Twórczości”, „Tyglu Kultury”, „Tytule”, „Wydawcy”, „Wyspie”, „Zarysie”, a także w internetowych czasopismach Kultura Liberalna, Kursywa, Obszary Przepisane, Popmoderna, Rita Baum oraz Stoner Polski.

Stypendysta Marszałka Województwa Pomorskiego (2002, 2014, 2016, 2020, 2022), Fundacji Rozwoju Uniwersytetu Gdańskiego (2005-2006) i Miasta Gdańska (2014, 2019, 2023). Otrzymał przyznaną po raz pierwszy w kategorii literatury Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców (2001).

Członek Sekcji F Autorów Dzieł Literackich Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Członek zarządu Oddziału Gdańsk oraz komisji rewizyjnej przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Członek Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.

Mieszka w Gdańsku.

Odbiór twórczości

Tom wiersze został doceniony przez recenzentów za walory literackie i edytorskie:

Książka (…) jest czymś więcej niż tomikiem poezji, jest swego rodzaju happeningiem. Niczym na wystawie najdroższych sklepów czy galerii sztuki współczesnej, gdzie na wielkiej, białej i oświetlonej przestrzeni eksponowany jest tylko jeden produkt, ot, torebeczka czy but, tak tutaj wiersze mają czym oddychać. Wkomponowane zostały w przestrzeń pustych lub prawie pustych kartek (oczywiście papier kredowy), na których w miejscach zszycia (w „szwach”) umieszczono kolejno: rozgwiazdę, czerwone usta, pudełko z papierosami L&M, czarno-białe zdjęcie, prezerwatywę, tomik Becketta oraz dwie poruszone fotografie, robione z okna pociągu. Zabawa polega na tym, że zestaw ten ewidentnie nie jest przypadkowy, lecz ustalenie sensów owego happeningu to zadanie dla krytyka sztuki, choć fotografie pełnią też najprostszą funkcję ilustracyjną, co może stwierdzić nawet osoba pozbawiona jakichkolwiek kwalifikacji. (…)

(…) technika trochę przypomina mi późne wiersze Krzysztofa Siwczyka, charakteryzujące się lapidarnością, mnożeniem zapytań i ciągłą żonglerką frazeologizmami. Różni ich właśnie zamiłowanie Majewskiego do opisu. U Siwczyka słowa pozostają słowami i nie chcą reprezentować niczego poza gramatyką i ortografią, podczas gdy omawiany autor wierzy, że do słowa przylepiona jest rzecz. I to mi się w nim podoba. Mariusz Grzebalski – w jednej z zamieszczonych w tomiku opinii – podkreśla niemal awangardowe nastawienie poety wobec przyzwyczajeń czytelniczych, co także łączy Majewskiego z Siwczykiem (…).

Michał Witkowski, Wiersze na wystawie, [w:] „Nowe Książki” 2003, nr 3, s. 40-41

Zaprezentował się przede wszystkim jako autor ironicznych skrętów języka oraz inteligentnych komentarzy do rzeczywistości polityczno-społecznej. Ceni skrót i szybkie puenty, które pozwalają mu na różne manewry w ramach iluzji przedstawienia. Raz podsumowuje kpiarsko paradoksy spotkań różnych porządków ludzkiego świata (Jan Paweł II i Cicciolina), innym razem rozszerza scenę wiersza, gdy daje zapisy wieloznaczne, zdekoncentrowane, przymglone. Tak skonstruował Na plaży, w którym spokój wyciszonych fraz („Kładziemy się na piasku. / Nad nami czyste niebo, / okrągłe. Łamie ziemi kości.”) tworzy aurę zagrożenia i rzuca cień na wszystkie bezpieczne strony świata, opisane w pozostałych tekstach. Trzeba też dodać, że książka jest doskonale opracowana graficznie: wspólną przestrzeń z wierszami tworzą różnego rodzaju „przerywniki”: wklejki muzycznych okładek w wersji mini czy opakowań po papierosach.

Anna Kałuża: Adam Majewski, [w:] Tekstylia bis. Słownik młodej polskiej kultury, red. Piotr Marecki, Kraków 2006, s. 222

Interesujący jest ten chłód, będący zapewne pochodną rzemieślniczej sprawności, ale nie tylko przez nią powodowany.

Leszek Szaruga, Lekturnik (11), [w:] „Kwartalnik Artystyczny” 2004, nr 1

Poezja Adama Majewskiego jednych ujmuje inteligencją i dojrzałością, innych prowokuje do ataku ze względu na pustkę kryjącą się za kiczowatymi obrazami. Istnieje też trzecia grupa odbiorców, do której utwory te zupełnie nie trafiają, co może świadczyć o ich hermetyczności. Jedno jest pewne, twórczość Adama Majewskiego budzi kontrowersje. U podstaw sprzecznych opinii leży różnorodność pojmowania zadań poezji i źródeł jej inspiracji.

Joanna Babczyńska, „Głos Wybrzeża” 13 listopada 2002

Twórczość

Arkusze poetyckie:

• PuppyLove, Gdańskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuki, Gdańsk 2000
• PuppyLove, Tower Press, literatura.net.pl, Gdańsk 2001
• ryba, która nie pływa, Gdańsk 2001
• Ameryka, Dwumiesięcznik Literacki „Topos”, Sopot 2015
• Mapa pustego kontynentu, lit., Gdańsk 2016

Książki poetyckie:

• wiersze, słowo/obraz, Gdańsk 2002
• Ameryka. Esej poetycki, red. Andrzej Appel, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Kraków 2023 (Biblioteka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, t. 33)

Nagrody

• Laureat Nagrody Miasta Gdańska dla Młodych Twórców w Dziedzinie Kultury (2001)