Albatros C.V

Niemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej

Albatros C.Vniemiecki dwupłatowy samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej zbudowany w wytwórni Albatros-Werke GmbH w Berlinie.

Albatros C.V
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Albatros

Konstruktor

Robert Thelen,
R. Schubert

Typ

samolot rozpoznawczy, bombowy

Konstrukcja

dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1916

Lata produkcji

1916–1917

Liczba egz.

424

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy Mercedes D.IV

Moc

166 kW (220 KM)

Wymiary
Rozpiętość

12,6 m

Długość

8,9 m

Wysokość

3,45 m

Powierzchnia nośna

43,4 m²

Masa
Własna

1069 kg

Startowa

1585 kg

Osiągi
Prędkość maks.

170 km/h

Prędkość przelotowa

136 km/h

Prędkość wznoszenia

125 m/min

Pułap

5180 m

Pułap praktyczny

4800 m

Zasięg

400 km

Długotrwałość lotu

3,5 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 stały zsynchronizowany karabin maszynowy Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 180 kg bomb[1]
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska

Historia

edytuj

Zakłady Mercedes pod koniec 1915 roku opracowały nowy silnik D IV o mocy 220 KM (166 kW). Wzbudził on zainteresowanie w niemieckiej wytwórni Albatros-Werke GmbH, która postanowiła zastosować go w samolocie będącym następcą udanego samolotu Albatros C.III[2].

 
Silnik Mercedes D.IV stosowany w samolocie Albatros C.V

W 1916 roku inżynierowie Robert Thelen i R. Schubert przystąpili do prac nad nowym projektem oznaczonym jako Albatros L.14. Samolot opracowano z maksymalnym wykorzystaniem elementów konstrukcji poprzednika. Wykorzystano kadłub, podwozie oraz część ogonową. Przeprojektowaniu uległy skrzydła, w których ujednolicono cięciwę, oraz kabina załogi. Opracowany prototyp, noszący firmowe oznaczenie C.V/16, stał się pierwowzorem egzemplarzy seryjnych. Charakterystyczne dla tej konstrukcji było zastosowanie wysokiego podwozia oraz stateczników o owalnym obrysie. Konstruktorom udało się dopracować aerodynamicznie kształt kadłuba poprzez zastosowanie reduktora śmigła i zabudowę silnika całkowicie w kadłubie oraz zastosowanie dopasowanego kołpaka kryjącego piastę śmigła[3]. Przód kadłuba zaprojektowano tak aby umożliwić łatwy dostęp do silnika w cel wykonania napraw lub jego wymiany[4]. Samolot został przedstawiony wojskowej komisji technicznej, która zatwierdziła go do użytku w jednostkach Luftstreitkräfte[1].

Nowy samolot zaczęto wprowadzać do jednostek wojskowych w drugiej połowie 1916 roku. Szybko okazało się, że nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Był konstrukcją o niskiej manewrowości i stateczności, miał dużą prędkość przeciągnięcia i skłonność do wpadania w korkociąg. Ponadto samolot miał problemy z silnikiem, w którym zawodziło chłodzenie[1].

Konstruktorzy przystąpili do prac nad nową wersją samolotu, oznaczoną wstępnie jako C.V/17. Przekonstruowano dolny płat oraz lotki i przeniesiono chłodnicę silnika na górną powierzchnię centropłata, co znacznie zmniejszyło opór aerodynamiczny[5]. Ster kierunku otrzymał rogowe wyważenie[2]. Zmiany poprawiły właściwości lotne, ale nie zmieniony silnik nadal zawodził, dochodziło do uszkodzeń wału korbowego[6]. Spowodowało to szybkie zaprzestanie produkcji i wycofywanie samolotu z eksploatacji pod koniec 1917 roku[1].

Użycie w lotnictwie polskim

edytuj
 
Samolot Albatros C.V w wersji sanitarnej

Do polskich jednostek trafiły co najmniej trzy egzemplarze tego samolotu. Były użytkowane w 1. i 2. eskadrze wywiadowczej podczas działań bojowych w wojnie polsko bolszewickiej[3]. Po zakończeniu działań wojennych, na wniosek Komitetu Propagandy Medycyny Lotniczej, trzy egzemplarze samolotu Albatros C.V zostały przebudowane na samoloty sanitarne. Weszły w skład jednostki sanitarnej stworzonej w strukturze 3. pułku lotniczego w Poznaniu. Wycofano je z użycia po wprowadzeniu nowocześniejszych konstrukcji, takich jak Hanriot H.28S[7].

Konstrukcja

edytuj

Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.

Kadłub o przekroju owalnym, konstrukcji podłużnicowej z odkrytą kabiną załogi. Kabina pilota wyposażona w wolant i pedały, miejsce strzelca (oddzielone od pilota) wyposażone w obrotnicę karabinu maszynowego. Kryty w przedniej części blachą, dalej sklejką. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Statecznik poziomy wolnonośny, dwudzielny.

Płat dolny, o obrysie prostokątnym zaokrąglonym na końcu, zamocowany do kadłuba. Płat górny o obrysie prostokątnym, połączony z kadłubem piramidką. Komora płatów usztywniona słupkami i naciągami krzyżowymi z drutu. Lotki o napędzie linkowym, umieszczone wyłącznie na górnym płacie.

Podwozie klasyczne, trójpunktowe z płozą ogonową.

Napęd - silnik rzędowy Mercedes D IV o mocy 220 KM (166 kW), chłodzony wodą. Napędzał stałe, drewniane dwułopatowe śmigło ciągnące.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Albatros C.V. Уголок неба. [dostęp 2020-02-19]. (ros.).
  2. a b Samoloty. Encyklopedia lotnictwa 1998 ↓, s. 278.
  3. a b Chołoniewski i Bączkowski 1987 ↓, s. 13.
  4. Gray, Thetford 1962 ↓, s. 27.
  5. Gray, Thetford 1962 ↓, s. 28.
  6. Gray, Thetford 1962 ↓, s. 29.
  7. Skrzydlata Polska 1971 ↓, s. 19.

Bibliografia

edytuj