Alfred Pokultinis vel Alfred Karczewski vel Alfred Sadowski, pseud.: Fon, Technik (ur. 7 maja?/20 maja 1910[1] w Carskim Siole, zm. 31 marca 1981 w Rugby w Wielkiej Brytanii) – polski kolejarz, oficer Wojska Polskiego, Armii Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitan piechoty, cichociemny.

Alfred Pokultinis
Alfred Karczewski,
Alfred Sadowski
Fon, Technik
Ilustracja
Alfred Pokultinis (ze zbiorów NAC)
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

7 maja?/20 maja 1910
Carskie Sioło

Data i miejsce śmierci

31 marca 1981
Rugby

Przebieg służby
Lata służby

1939–1947

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942)
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

3 Brygada Strzelców (APW)
Oddział I Organizacyjny sztabu KG AK
44 kompania WSOP IX Zgrupowania Batalionu „Kiliński”
Grupa Warszawa Północ – Wachnowski

Stanowiska

dowódca plutonu, dowódca kompanii, oficer oddziału, dowódca kompanii łączności, zastępca szefa łączności komendy Okręgu Warszawa ds. łączności drutowej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
powstanie warszawskie

Późniejsza praca

technik-kreślarz

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Stanisława, urzędnika, i Tekli ze Słudzińskich. Po ukończeniu (na wydziale elektro-mechaniczno-kolejowym) Średniej Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie uzyskał w 1930 roku tytuł technika elektromechanika. Odbywał praktykę w Głównym Urzędzie Pocztowym w Wilnie (1930–1931), następnie uczył się w kompanii łączności Szkoły Podchorążych Rezerwy Łączności w Zambrowie (1931–1932). W latach 1932–1939 pracował jako technik w różnych instytucjach kolejowych.

We wrześniu 1939 roku został wyreklamowany od mobilizacji przez PKP, które skierowały go kadry oficerskiej DOK III w Grodnie. Został aresztowany 24 marca 1940 roku przez służby radzieckie w Mostach, gdzie prowadził pracę konspiracyjną. Został zesłany do Workuty.

14 marca 1942 roku wstąpił do Armii Andersa, przydzielono go do Zapasowego Batalionu Łączności w Ośrodku Organizacji Armii na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie kompanii. Następnie służył w 5 batalionie łączności 3 Brygady Strzelców 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Jednocześnie uczył się na Kursie Oficerów Łączności.

Zgłosił się do służby w kraju. 29 maja 1943 roku został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji i łączności został zaprzysiężony 15 grudnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przetransportowany do Głównej bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 25 na 26 maja 1944 roku w ramach operacji „Weller 23” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela (zrzut na placówkę odbiorczą „Koliber 2” 11 km na północ od Bochni). Po aklimatyzacji, w czerwcu dostał przydział do Oddziału I Organizacyjnego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko oficera oddziału. Zajmował się łącznością z obozami jenieckimi.

W czasie powstania warszawskiego początkowo służył jako oficer dyspozycyjny dowódcy Oddziału I sztabu. W pierwszym tygodniu po 1 sierpnia przyłączył się do plutonu por. „Fregaty” walczącego w 44 kompanii Wojskowej Służby Ochrony Powstania IX Zgrupowania Batalionu „Kiliński” operującego w Obwodzie Śródmieście AK. Pomagał w produkcji butelek zapalających.

8 sierpnia został dowódcą kompanii łączności w Grupie Północ, a od 15 sierpnia został szefem łączności tej Grupy na miejsce kpt. Zygmunta Sawickiego „Samulika”, który został ranny. 2 września przeszedł kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia, a po rozwiązaniu Grupy Północ został 5 września dowódcą kompanii łączności Okręgu Warszawskiego i jednocześnie zastępcą szefa łączności komendy tego Okręgu ds. łączności drutowej. 3 września był lekko ranny w czasie walk przed gmachem Adrii.

Po upadku powstania przebywał w obozach niemieckich (Fallingbostel, Bergen-Belsen, Oflag II D Gross-Born, Stalag X B Sandbostel, Oflag X-C Lubeka). Został uwolniony 2 maja 1945 roku przez wojska angielskie. W latach 1945–1947 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.

1 października 1947 zdał końcowy egzamin Kursu Instalacji Elektrycznych w Kinross. Pracował jako technik-kreślarz. Działał w polonijnych środowiskach kombatanckich w Wielkiej Brytanii

W 1978 roku ożenił się z Janiną Dąbrowską. Miał pasierbicę.

Awanse

edytuj
  • plutonowy podchorąży – wrzesień 1932 roku
  • podporucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1935 roku i 438. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2]
  • porucznik – ze starszeństwem od 10 października 1943 roku
  • kapitan – ze starszeństwem od 5 września 1944 roku.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 95, tu 20 maja 1910.
  2. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 95.

Bibliografia

edytuj