Andrzej Górnicki
Andrzej Górnicki (ur. 29 października 1896 w Warszawie, zm. 16 września 1939 tamże) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej. Pełnił służbę w 79 pułku piechoty[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2579. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Później został przeniesiony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach[3][4][5]. 19 marca 1928 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 270. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W latach 1932–1933 był przydzielony do 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach[7][8]. W styczniu 1934 wrócił do macierzystego 78 pp[9]. 27 czerwca 1935 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu w 78 pp[12]. W marcu 1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie, w składzie osobowym inspektora armii „na odcinku Baranowicze” gen. dyw. Tadeusza Piskora na stanowisku oficera komisji regulaminowej[13]. 31 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji powszechnej, objął dowództwo nad nowo sformowanym baonem karabinów maszynowych i broni towarzyszących nr 2. W pierwszej dekadzie września dowodzony przez niego batalion został rozwiązany, poszczególne kompanie przydzielone do nowo powstających oddziałów piechoty, a on sam objął dowództwo III batalionu 2 pułku piechoty Obrony Pragi[14]. Poległ 16 września 1939 dowodząc kombinowanym batalionem w natarciu na Wał Gocławski[15][16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (pośmiertnie, 28 września 1939)[17]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[19][20][18]
Przypisy edytuj
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 210.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 116.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 349, 443.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 305, 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 53.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 67, 490.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 68.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 95.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 26-27, 150, 213.
- ↑ Porwit 1979 ↓, s. 142-143.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 227, 331, 387.
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 381.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 67.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 411.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Marian Porwit: Obrona Warszawy wrzesień 1939 r. Wspomnienia i fakty. Wyd. IV. Warszawa: Wydawnictwo „Czytelnik”, 1979.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.