Antoni Kajetanowicz
Antoni Mikołaj Kajetanowicz (ur. 13 czerwca 1888 w Radowcach na Bukowinie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Pułk Strzelców Podhalańskich |
| Stanowiska |
kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Rafała i Antoniny z Romaszkanów[1]. Po zdaniu matury studiował w latach 1908–1913 na Uniwersytecie w Czerniowcach. Powołany do armii austriackiej walczył w I wojnie światowej. Po wyjściu z niewoli włoskiej wstąpił do Armii gen. Hallera. Po powrocie do kraju, służył w 3 pułku Strzelców Podhalańskich, w stopniu porucznika. Brał udział w zajmowaniu Pomorza. Dowodząc batalionem, od maja 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu wojny pełnił służbę w 3 pspodh., następnie w 73 pułku piechoty w Katowicach. W latach 1925–1927 był dowódcą II batalionu detaszowanego w Oświęcimiu. 31 października 1927 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[2]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. W grudniu 1929 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Powiat na stanowisko komendanta[4]. W sierpniu 1938 roku został przeniesiony w stan spoczynku[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Antoni Kajetanowicz był żonaty z Heleną ze Stencelów, z którą miał córkę Antoninę oraz synów Zbigniewa i Mieczysława[1].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 243.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 326.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dąbrowski 1929 ↓, s. 30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 12, s. 122, 11 listopada 1935.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Otto Dąbrowski: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.