Antoni Linettej
Antoni Linettej (ur. 9 stycznia 1902 w Gębicach, zm. 1972) – polski prawnik, sędzia, rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1902 |
|---|---|
| Data śmierci |
1972 |
| Zawód, zajęcie |
sędzia |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
.jpg)
Życiorys edytuj
Urodził się 9 stycznia 1902 w Gębicach, w powiecie mogileńskim, w rodzinie Bronisława i Salomei z Skoniecznych[1][2]. W 1913 rozpoczął naukę w gimnazjum w Gnieźnie[3].
Był uczestnikiem powstania wielkopolskiego. 31 grudnia 1918 wstąpił do oddziałów powstańczych w Gnieźnie, z którymi wyruszył na front pod Nakło nad Notecią. Brał udział w walkach pod Ślesinem i Teresinem. Zwolniony został z powodu małoletności. 15 stycznia 1919 wstąpił do 5 szwadronu 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Gnieźnie, w którym służył do października 1919, w tym trzy miesiące w obwodzie frontu pod Inowrocławiem[4]. We wrześniu 1919 awansował na starszego ułana. Po zwolnieniu ze służby kontynuował naukę w klasie szóstej gimnazjum[5]. W 1920 wstąpił w szeregi 115 Pułku Ułanów i walczył na wojnie z bolszewikami[5]. 11 października 1920, w czasie zagonu na Korosteń, odznaczył się w boju pod wsią Octówką[6]. W tym samym miesiącu został awansowany na kaprala[5]. W lutym 1921 został zwolniony z wojska[5].
W 1922 złożył maturę w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim[5]. W 1928 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego[3]. Został przyjęty na aplikację sędziowską, a w 1931 zdał egzamin sędziowski[5]. Został sędzią grodzkim w Bydgoszczy, a z dniem 19 marca 1938 został mianowany sędzią okręgowym w Chojnicach[7].
13 października 1926 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 470. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii[8], a minister spraw wojskowych wcielił do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie[9]. 29 stycznia 1932 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 158. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii[10][11]. W 1934, jako oficer rezerwy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto. Nadal posiadał przydział w rezerwie do 17 Pułku[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku dowódcy II plutonu 2. szwadronu 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. 3 września 1939 został ciężko ranny i dostał się do niemieckiej niewoli[13][14][15]. W Oflagu II D Gross-Born był zaangażowany w kształcenie prawników i studentów prawa[16]. Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych i mianowany rotmistrzem.
Zmarł w 1972[17].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4295 – 1921[18][19][20][21]
- Krzyż Walecznych – 16 czerwca 1921[22][23]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 18 grudnia 1958[4]
12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-13].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2023-11-04].. Dane powyższe oparte są na książeczce stanu służby oficerskiej nr 757 wydanej 15 stycznia 1932 przez PKU Poznań.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Goel 1929 ↓, s. 15, jako kpr. Antoni Linetty.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 5, s. 82, 1938-05-16. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 28 października 1926 roku, s. 382.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 51 z 30 listopada 1926, s. 422.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 598.
- ↑ Łękawski 1958 ↓, s. 38.
- ↑ Milewski 1993 ↓, s. 26.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-04].
- ↑ Wnuk 1974 ↓, s. 122, 123.
- ↑ Bartłomiej P. Wróblewski: Konwent Lechia – Korporacja Studentów Uniwersytetu Poznańskiego. Archiwum Korporacyjne - Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich. [dostęp 2022-02-07].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1451, jako kpr. Antoni Linett.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 415 jako kpr. Antoni Linetty.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-13].
- ↑ Goel 1929 ↓, s. 18, błędnie jako kpr. Jan Linetty.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-13].
Bibliografia edytuj
- Linettej Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.42-3302 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Władysław Goel: Zarys historji wojennej 25-go pułku ułanów wielkopolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Tadeusz Łękawski: Udział 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w kampanii wrześniowej 1939 r.. 1958.
- Józef Milewski: 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Wydawnictwo „Ajaks”, 1993, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-09-1.
- Józef Wnuk. Kształcenie prawników w oficerskich obozach jenieckich. „Palestra”. 7 (199), 1974. Warszawa.