Antoni Piechniczek
Antoni Krzysztof Piechniczek (ur. 3 maja 1942 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener piłkarski, szkoleniowiec reprezentacji Polski, polityk, senator VII kadencji, od 2008 do 2012 wiceprezes zarządu PZPN.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
 Antoni Piechniczek (2010) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Antoni Krzysztof Piechniczek | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 3 maja 1942 Chorzów | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 180 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | pomocnik, prawy obrońca | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
 
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
ŻyciorysEdytuj
Kariera zawodniczaEdytuj
Syn Emila i Magdaleny Piechniczków. Jego ojciec był żołnierzem Wehrmachtu, zmarł w 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku[1]. Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w Naprzodzie Lipiny (1960–1961), Legii Warszawa (1961–1965), Ruchu Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Puchar Polski, a w 1968 Mistrzostwo Polski z Ruchem. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie.
Trener i selekcjonerEdytuj
Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Jako trener pracował w BKS Bielsko-Biała, Odrze Opole, Ruchu Chorzów, Górniku Zabrze oraz w klubach zagranicznych: Al-Rayyan Doha w Katarze, Al-Shabbab, Al-Whda i Al-Nasr w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz Esperance Tunis w Tunezji. W 1987 zdobył Mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.
Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera-selekcjonera reprezentacji Polski. Oficjalnie objął obowiązki 5 stycznia 1981. Uzyskał awans do Mistrzostw Świata w Hiszpanii w 1982, na których drużyna narodowa zajęła trzecie miejsce. Wywalczył również awans do Mistrzostw Świata w Meksyku w 1986, gdzie reprezentacja Polski odpadła w 1/8 finału. Złożył dymisję w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się jednak doprowadzić do awansu do Mistrzostw Świata we Francji. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (udział w Igrzyskach Olimpijskich w Seulu – 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Działalność zawodowa i politycznaEdytuj
Jest długoletnim działaczem Polskiego Związku Piłki Nożnej. Do 15 lipca 2006 pełnił funkcję wiceprezesa do spraw szkoleniowych. Wielokrotnie zapraszany do studia telewizyjnego w charakterze komentatora, eksperta. W 2008 został wiceprezesem zarządu PZPN, funkcję tę pełnił do 2012.
Zasiadał również w radzie rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski[2]. Został wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.
W 2002 został wybrany z listy Unii Samorządowej (związanej z Unią Wolności) do sejmiku śląskiego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Otwierał listę kandydatów Partii Demokratycznej – demokraci.pl do Sejmu w okręgu katowickim w wyborach w 2005. W grudniu tego samego roku przystąpił w sejmiku do klubu radnych Platformy Obywatelskiej. Z jej listy w 2006 ponownie został radnym województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO uzyskał mandat senatorski w okręgu katowickim, otrzymując 207 243 głosy. W 2011 nie ubiegał się o reelekcję. W eurowyborach w 2014 poparł Polskę Razem[3].
Osiągnięcia sportoweEdytuj
- Jako piłkarz
- Mistrz Polski: 1968 z Ruchem Chorzów
- Puchar Polski: 1964 z Legią Warszawa
- Jako trener
Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
- Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978)
- Medal Kalos Kagathos (2017)[5]
- Tytuł honorowego obywatela Opola (2018)[6] i Chorzowa (2019)[7]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Paweł Czado, Beata Żurek, Piechniczek. Tego nie wie nikt, Agora, Warszawa 2015, s. 60.
- ↑ Antoni Piechniczek w Odrze. interia.pl, 5 lipca 2008. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Konwencja Polski Razem Jarosława Gowina w Bytomiu. migalski.eu, 11 maja 2014. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202 – pkt 3.
- ↑ Ogłoszono laureatów medalu „Kalos Kagathos”. uj.edu.pl, 31 lipca 2017. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Iwona Kłopocka: Słynny trener Antoni Piechniczek został honorowym obywatelem Opola. nto.pl, 3 maja 2018. [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Olga Krzyżyk: Chorzów: Antoni Piechniczek z tytułem Honorowego Obywatela Chorzowa. dziennikzachodni.pl, 29 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-29].
BibliografiaEdytuj
- Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].