Antoni Piechniczek
Antoni Krzysztof Piechniczek (ur. 3 maja 1942 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener piłkarski, szkoleniowiec reprezentacji Polski, polityk, senator VII kadencji, od 2008 do 2012 wiceprezes zarządu PZPN.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Antoni Krzysztof Piechniczek | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1942 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
 
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
ŻyciorysEdytuj
Rodzina i kariera zawodniczaEdytuj
Syn Emila Piechniczka i Magdaleny z domu Marczok[1]. Jego ojciec pochodził z Raciborza, pod koniec II wojny światowej jako Ślązak został przymusowo wcielony do Wehrmachtu, później dostał się do niewoli radzieckiej, z której nie wrócił. Uznany za zmarłego 9 maja 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku[1][2].
Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w Naprzodzie Lipiny (1960–1961), Legii Warszawa (1961–1965), Ruchu Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Puchar Polski, a w 1968 mistrzostwo Polski z Ruchem. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie.
Trener i selekcjonerEdytuj
Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1972 był kandydatem na szkoleniowca Stali Stalowa Wola, nie doszedł jednak do porozumienia z klubem po tym, jak zaproponowano mu poprowadzenie zespołu wspólnie z Jerzym Kopą[3]. Jako trener pracował natomiast w BKS Bielsko-Biała, Odrze Opole, Ruchu Chorzów i Górniku Zabrze, a także w klubach zagranicznych z Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Prowadził też tunezyjską drużynę Espérance Tunis. W 1987 zdobył mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.
Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera-selekcjonera reprezentacji Polski. Oficjalnie objął obowiązki 5 stycznia 1981. Uzyskał awans na mistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982, na których polska drużyna zajęła trzecie miejsce. Wywalczył również awans na mistrzostwa świata w Meksyku w 1986, gdzie reprezentacja Polski przegrała w 1/8 finału. Złożył rezygnację w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się jednak doprowadzić do awansu na mistrzostwa świata we Francji. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Działalność zawodowa i politycznaEdytuj
Długoletni działacz Polskiego Związku Piłki Nożnej. W latach 2008–2012 pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. Zasiadał również w radzie rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski[4]. Został wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Wielokrotnie zapraszany do studia telewizyjnego w charakterze komentatora i eksperta.
W 2002 został wybrany z listy Unii Samorządowej (związanej z Unią Wolności) do sejmiku śląskiego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Otwierał listę kandydatów Partii Demokratycznej – demokraci.pl do Sejmu w okręgu katowickim w wyborach w 2005. W grudniu tego samego roku przystąpił w sejmiku do klubu radnych Platformy Obywatelskiej. Z jej listy w 2006 ponownie został radnym województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO uzyskał mandat senatorski w okręgu katowickim, otrzymując 207 243 głosy. W 2011 nie ubiegał się o reelekcję. W eurowyborach w 2014 poparł Polskę Razem[5].
Osiągnięcia sportoweEdytuj
- Jako piłkarz
- Mistrz Polski: 1968 z Ruchem Chorzów
- Puchar Polski: 1964 z Legią Warszawa
- Jako trener
Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
- Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978)
- Medal Kalos Kagathos (2017)[7]
- Tytuł honorowego obywatela Opola (2018)[8] i Chorzowa (2019)[9]
- Tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach (2021)[10]
- Tablica w Alei Gwiazd Sportu w Wiśle (2022)[11]
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Album opolski. Saga Antoniego Piechniczka. nto.pl, 9 maja 2010. [dostęp 2021-10-03].
- ↑ Paweł Czado, Beata Żurek, Piechniczek. Tego nie wie nikt, Agora, Warszawa 2015, s. 60.
- ↑ Grzegorz Lipiec: Nie żyje Jerzy Kopa. W latach 70-tych był trenerem Stali Stalowa Wola. korso24.pl, 27 czerwca 2022. [dostęp 2022-07-16].
- ↑ Antoni Piechniczek w Odrze. interia.pl, 5 lipca 2008. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Konwencja Polski Razem Jarosława Gowina w Bytomiu. migalski.eu, 11 maja 2014. [dostęp 2018-02-27].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202.
- ↑ Ogłoszono laureatów medalu „Kalos Kagathos”. uj.edu.pl, 31 lipca 2017. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Iwona Kłopocka: Słynny trener Antoni Piechniczek został honorowym obywatelem Opola. nto.pl, 3 maja 2018. [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Olga Krzyżyk: Chorzów: Antoni Piechniczek z tytułem Honorowego Obywatela Chorzowa. dziennikzachodni.pl, 29 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-29].
- ↑ Jacek Sroka: Antoni Piechniczek doktorem honoris causa AWF Katowice. Na uroczystość przyjechali jego byli piłkarze. dziennikzachodni.pl, 19 października 2021. [dostęp 2021-10-19].
- ↑ Wisła świętowała 80. urodziny Antoniego Piechniczka. wisla.pl, 2 maja 2022. [dostęp 2023-01-01].
BibliografiaEdytuj
- Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].