Antoni Szwojnicki
Antoni Szwojnicki (ur. 3 maja 1881 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, doktor medycyny, pediatra, ofiara zbrodni katyńskiej.
 pułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1881 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1934 i 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sanitarny KOP |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 3 maja 1881 w Warszawie, w rodzinie Antoniego i Marii[1]. W 1908 uzyskał dyplom lekarza[2]. Był lekarzem 16 Pułku Strzelców Polskich. Walczył w bitwie pod Kaniowem[3]. W 1918 był naczelnym lekarzem żandarmerii. W 1920 podczas wojny z bolszewikami komendantem szpitala[4].
Po zakończeniu wojny został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 63. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. Od 1921 zajmował stanowisko starszego lekarza 21 Warszawskiego Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”, pozostając na ewidencji 1 Batalionu Sanitarnego[5][6]. Wiosną 1928 został przeniesiony z Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Komendy Placu Warszawa, gdzie zastąpił płk. Marcjana Zienkiewicza na stanowisku naczelnego lekarza garnizonu[7][8]. W czerwcu 1930 powierzono mu pełnienie obowiązków komendanta Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie[9]. Później został zatwierdzony na tym stanowisku[10]. 2 grudnia 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931[11]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa sanitarnego[12]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[13]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Wilczej 22, gdzie praktykował jako lekarz pediatra[2].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[15]
- Krzyż Walecznych (1921)[16][3]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 543, tu błędnie podano, że urodził się w 1891.
- ↑ a b Rocznik Lekarski 1938 ↓, s. 764.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921, s. 1669.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 543.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 186, 1123, 1198.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1017, 1079.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 162.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 709, 725.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 321, 826.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 146.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198
- ↑ Na wniosek gen. broni Józefa Hallera za męstwo i odwagę wykazane w bitwie kaniowskiej w składzie byłego II Korpusu Wschodniego w dniu 11 maja 1918.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1938 rok. Warszawa: Naczelna Izba Lekarska, 1938.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.