Antonio Felice Zondadari (1740–1823)
Antonio Felice Zondadari (ur. 14 stycznia 1740 w Sienie, zm. 13 kwietnia 1823 tamże) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1740 |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1823 |
| Arcybiskup Sieny | |
| Okres sprawowania |
1795–1823 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
23 grudnia 1780 |
| Prezbiterat |
16 marca 1782 |
| Sakra biskupia |
21 grudnia 1785 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny |
Santa Balbina |
Życiorys edytuj
Urodził się 14 stycznia 1740 roku w Sienie, jako syn Giuseppego Flavia Zondadariego i Violante Gori[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i inkwizytorem na Malcie[1]. 23 grudnia 1780 roku przyjął święcenia diakonatu, a 16 marca 1782 – prezbiteratu[2]. 19 grudnia 1785 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Adany, a dwa dni później przyjął sakrę[2]. Rok później został mianowany asystentem Tronu Papieskiego i nuncjuszem we Flandrii[1]. Na początku 1787 roku rząd oskarżył go o zwalczanie febronianizmu, przez co został wygnany i osiadł w Liège, a następnie w Rzymie[1]. W 1791 roku powrócił do Flandrii i pozostał tam przez cztery lata[1]. W 1795 roku został mianowany arcybiskupem Sieny[2]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego promocja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 28 września i nadano mu kościół tytularny Santa Balbina[2]. Wziął udział w ślubie Napoleona Bonapartego i Marii Ludwiki Austriaczki, dzięki czemu mógł zachować prawo do noszenia czerwonych szat kardynalskich[1]. Zmarł 13 kwietnia 1823 roku w Sienie[1].