Francesco Saverio de Zelada
Francesco Saverio de Zelada (ur. 27 sierpnia 1717 w Rzymie, zm. 19 grudnia 1801 tamże[1]) – włoski kardynał, pochodzenia hiszpańskiego.
| ||
| kardynał prezbiter | ||
| ||
| Kraj działania |  Państwo Kościelne
| |
| Data i miejsce urodzenia | 27 sierpnia 1717 Rzym | |
| Data i miejsce śmierci | 19 grudnia 1801 Rzym | |
| Miejsce pochówku | Bazylika św. Sylwestra i św. Marcina w Monti | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | ||
| Okres sprawowania | 14 października 1789 – sierpień 1796 | |
| Penitencjariusz większy | ||
| Okres sprawowania | 8 września 1788 – 19 grudnia 1801 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Sakra biskupia | 28 grudnia 1766 | |
| Kreacja kardynalska | 19 kwietnia 1773 Klemens XIV | |
| Kościół tytularny | Santi Silvestro e Martino ai Monti Santa Prassede | |
ŻyciorysEdytuj
Pochodził z rodziny hiszpańskiej, był synem Juana de Zelady i Manueli Rodríguez[1]. Studiował na Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 23 października 1740 przyjął święcenia kapłańskie[2]. po ukończeniu studiów został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i audytorem Kamery Apostolskiej; pracował także w kilku kongregacjach[1]. W 1760 został audytorem Roty Rzymskiej i kanonistą Penitencjarii Apostolskiej a w 1768 – konsultorem Świętego Oficjum[1].
23 grudnia 1766 został wybrany arcybiskupem tytularnym Petry, a pięć dni później przyjął sakrę[2]. 19 kwietnia 1773 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Silvestro e Martino ai Monti[2]. Był zagorzałym wrogiem Towarzystwa Jezusowego i jednym z głównych twórców brewe Dominus ac Redemptor, które zarządziło jego kasatę[1]. Od 15 grudnia 1779 do śmierci był Bibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego, a od listopada 1780 do października 1786 był proprefektem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (w czasie nieobecności Francesco Carafy)[1]. W 1781 został archiprezbiterem Bazyliki Laterańskiej[2]. Od 1783 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów, a od 8 września 1788 do śmierci był wielkim penitencjariuszem[1]. 14 października 1789 został mianowany sekretarzem stanu i pełnił tę funkcję do sierpnia 1796[1]. Kiedy papież Pius VI został wzięty do niewoli do Francji, kardynał Zelada udał się do Toskanii, natomiast rolę penitencjariusza przejął Leonardo Antonelli[1].